Esta foto ruín, de pésima definición e feita por un camareiro sen ningún interese en tomar a instantánea, está, pola contra, cargada de aura.

A maxia non reside na visión, no que se ve, senón no que non se ve, na mirada, iso que, segundo vimos dicindo, está feito de palabras. Explicarémonos.

Data aproximada, mediados de xullo de 1981. Lugar, a illa de Itaca. Catro pasaxeiros que veñen de desembarcar e que se coñecen desde o día anterior celebran a chegada ao mítico lugar tomando un cha xuntos. É a primeira hora da mañá e o que se fala é un patois de galego, grego, francés e inglés.

As persoas retratadas son, de dereita a esquerda, John Ellis, un xubilado inglés do que non volvimos saber máis nada, agás un par de cartas remitidas desde Inglaterra nos meses posteriores. Un sabio que traballara toda a vida para unha compañía navieira inglesa desde algún lugar da India. Erudito en linguas clásicas, estudara a épica escrita en sánscrito e, desde o Mahabharata, chegara á Odisea, logo de estudar grego clásico e moderno.

O primeiro que nos preguntou cando o coñecimos é que raio facíamos en Argóstoli procurando un barco para Itaca.

Coñecía de memoria páxinas enteiras da Odisea e, durante a travesía, recitounos sobre a cuberta do barco varios fragmentos que nos emocionaron. Viúvo, de situación económica folgada, viaxaba cunha pequena mochila e cada noite lavaba a roupa para o día posterior. Falounos da intención de comprar unha casa na illa e residir alí o que lle quedase de vida.

Á súa dereita, Eveline Dupuis, francesa de Grenoble, viaxeira solitaria que só falaba francés e un pouco de grego. Atraída á illa de Telémaco e Laertes, de Ulises e Penélope, desde Atenas, onde daba clases de francés. Un encanto de persoa. Unha dozura de muller.
O que segue, de barba e camisola verde, un servidor. Á miña dereita Quique Fernández Rey, profesor e historiador, coñecedor polo miúdo da historia da Grecia clásica, excelente compañeiro de viaxe.

Aquela noite John foi durmir nunha pensión, como acostumaba, e Eveline, Quique máis en descansamos debaixo dunha figueira, como Ulises ao seu regreso. A lúa brillaba rotunda sobre a baía circular, con forma de cráter.