Pertenzo a unha xeración que tivo na viaxe unha das súas teimas. De mozos collíamos a guitarra e a mochila e partíamos en autostop a onde a fortuna nos levase. Houbo heroes lendarios e proezas. Persoas que percorreron medio mundo levadas polo azar, sen máis proxecto que vagar sen fin, convencidas de que non había outro homo sapiens que o homo viator.

Unha tarde nunha pensión barata do centro de Estambul coñecín un inglés que viña desde Oriente deixándose levar en vehículos particulares. Un amigo, gaiteiro, percorrera toda Europa do mesmo xeito, a gañar o imprescindible para comer e durmir interpretando o instrumento. Mesmo un coñecido, que rematou por ser catedrático de filosofía, perdérase na India varios anos, até ser casualmente reencontrado por turistas da súa vila natal.

Xuráramos non sermos nunca infieis aos músicos errantes. 

Tivemos un mestre e un modelo que, de feito, nos superou. Un home que, pasados os oitenta, segue empeñado no que denomina Neverending Tour.

O que conto tivo lugar nas proximidades do estadio de Riazor alá polo ano 1993. Aínda que xa o viramos tocar en directo varias veces, decidimos ir ao concerto que ofrecía na Coruña, no medio daquel verán perdido na memoria.

Non foi fácil aparcar. E, finalmente, deixamos o coche a unha certa distancia do estadio. Apurábamos o paso para poder chegar.

De repente entre a xentalla que enchía o lugar apareceu un home negro, forte como un tanque e de máis de dous metros. Os seus ollos escuros brillaban no escuro da noitiña que caía sobre a praia. Fixeime nel porque mirou para min calibrando unha posible ameaza.  A súa ollada, porén, era paternalista e nada agresiva.Todo en menos dun segundo. O tempo que tardas cando vas con présa en superar a alguén que vén en dirección contraria.
Á súa beira, un home delgado e baixiño, de inesquecibles ollos azuis, que me seguiu coa vista mentres nos cruzamos. 

Era Dylan.