Creo na escrita como sistema de reparación, como exercicio de cura, como ascese de saneamento. En realidade ascese non quería dicir outra cousa que exercicio, práctica, actividade. De maneira que o descritor e a súa ximnasia, a descrición, son en realidade non tanto unha virtude como un cumprimento, unha funcion, unha execución.

É este un oficio ascético, un ministerio que precisa dunha actividade que invita á reflexión, unha reflexión que se proxecta na nova actividade. Un bucle, un ciclo continuado. 

Quen describe recibe unha comunicación do mundo e pon en funcionamento unha resposta. O descritor é, por tanto, un dialogante. E o diálogo é a súa morada. 

O descritor reside na fonda do diálogo, do coloquio co mundo. Habita na conversa, na leria, na parolada, no palique, no parrafeo. O descritor, ademais, non precisa de ningunha especialización. Abóndalle con nacer humano para que a súa ascese se lle sume engadida. Esta nosa exección na historia, na existencia, no espazo-tempo determinado, é a nosa condición de especie. 

E froito desa condición xorde a linguaxe, o magma que flúe no caudal que haberemos de cruzar miles de millóns de veces no diálogo co tempo e co espazo, cos outros humanos exectados que nos acompañan na viaxe. 

Nós mesmos somos espazo-tempo. Espazo é o noso corpo. Un volume que medra e decrece mentres flúe. Que aumenta e mingua. Que permanece e se altera. Que devén. Exemplo somos de como a repetición e a diferenza conviven. O feito de que, cada certo tempo, as nosas células se renoven por completo, sen que iso afecte ao individuo, ao suxeito que subxace. E nese torbeliño e labirinto de movemento e confusión recibimos un agasallo, que sería divino de existiren os deuses: a linguaxe. A descrición é, por tanto, unha potencia, moito máis que un acto.