Sempre tiven moita prevención con ese que amañece no autorretrato. Non por min senón por el. Porque xamais encontrei unha relación entre a forma en que eu me percibía e a forma en que el se mostraba, claramente disociados sempre, fosen cales fosen os pesos e tallas, os aspectos. Supoño que en relación con iso naceu o meu desleixo polo autorretrato, porque ou ben nunca o apreciei como obxecto a representar ou ben sentín certo pudor polo seu ocasional encanto, pola seu casual interese. 

O semblante do meu semellante, con barba e visto desde o lado esquerdo, ten un aquel coa representación canónica de certa santidade. Heráclito, Demócrito, San Pedro e San Pablo, entre moitos outros, teñen, desde diferentes perspectivas, en distintas épocas da historia, un estreito parentesco visual con ese espectro que me persegue polos espellos, polas cámaras, e que non me dá tregua nin me deixa de representar. 

Leva toda a vida xunto a min e non para de envellecer comigo e, coma min, tamén foi mozo e madurou e foi tornándose maior segundo pasaban as primaveras, os veráns, os outonos. 

Así que ese que me persegue e non deixa de ollar para min; o que amañece do fondo dos espellos, o vertido pola luz; ese que, mirándome, se forma obxecto da mirada, o fillo dos azougues e os reflexos; ese semblante semellante, o subvertido polo Outro e pola sombra, ese, felizmente, non son eu. É o Outro que se verte coma min. O que perdura do vertido, o pervertido. O semblante, o semellante, o que se parece a min mais, aínda así, garda unha distancia inaccesible comigo. O que se dispara sobre o espello, regresa á mirada e se proxecta desde a cámara na foto, e perdeu polo camiño a noción de sí mesmo porque levaba consigo a luz da lucidez e tamén a da alucinación e a sombra. Velaí os cascallos, as borrallas, as manchas. O semblante, o semellante, a dúbida.

Oh, el que, antigamente,
dos mares regresou
vertendo o viño roto
das ánforas da tarde no solpor.