Feliz quen ingresado na sombra dun hotel  
Un sábado na tarde ocupa un cuarto antigo  
Con vistas para o mar, dispón as súas camisas  
No fondo do roupeiro, extrae o seu caderno  
E ponse a contemplar a tarde no declive  
Fugaz e somnolenta. Despois, xa descansado,  
Compón o seu poema, falando sobre as artes  
E os círculos da historia, e só cando un perfume  
Ascende da cociña,  
Cromado de fiúnchos e de ouregos,  
Decide abandonar o cálido apousento,  
Deixarse conducir no enorme elevador  
A zonas de feliz restauración  
E alí ocupa mesa non lonxe dunha dama;  
Sorrí cando ela mira e ponse a dialogar,  
O viño non abonda, precisan outra xerra,  
E ao cabo dunhas horas, a noite xa estendida,  
Camiñan polo fondo do xardín  
E sentan xunto ás augas bebendo o derradeiro  
Licor de malta, suave, o mesmo que a caricia,  
A lenta, a deliciosa caricia que entrecruza  
As mans e logo os corpos, ao tempo que xa soa  
A orquestra con antigas cancións moi melancólicas.