Hai corenta anos publiquei isto. Un dos meus primeiros poemas con certo eco. Desde entón seguín sendo poeta monolingüe en lingua galega. E sobrevivín sen matar a ninguén. Síntome o mesmo suxeito que enunciou isto. 

Será Novembro aínda cando chegue
e vexa a laberca a caer como a tarde
esmorecida en púrpura e outono
desde o vello peirao de Brighton.

Na lembranza
dos teus ollos que ardian e tiveron
o tempo a se esvair ou docemente
desexo. E na sombra que a tua saia aínda debuxa
como un pracer obscuro, esparexendo
a tristeza como un voo
que non deu a gaivota
latexo aínda nos paxaros,
nos teus dedos que perdian a ribeira
como se perde un mar cada horizonte.

Que o teu sirgo a percorrer o mármore e a música
deite a rosa do diván. E na memória mol
da louca estrela e os laúdes
derrubados, do viño ao estio
poidamos ser como a trompeta
que puxo un veu no noso espello
xunto a captiva cor do tempo
e da arañeira.

Se difícil fose o tránsito até o fume
e no cristal a desfacérmonos puideses
chegar e veres cinza na corrente
e a lembranza
dos teus ollos a se esvaíren detendo
o voo noitébrego das lámpadas.

Desde o vello peirao de Brighton.