É falso que deixase o corazón esparexido
nas néboas do teu mar,
doce Inglaterra.
Está de novo aquí,
batendo neste exilio
das terras e dos tempos.
Tan lento que inda pode
tronzar unha laranxa,
reler este poema,
verter a introdución do Ouro do Rhin
sobre as tardes do norte,
furtar a escasa luz nun plano xeral,
seguro de que a vida inda resiste.