Pavese en primavera 
viña a casa comendo cereixas. 
Adoraba as primeiras cereixas, 
as pequenas e gorentosas que, segundo el, 
tiñan un “sabor a ceo”. 
Dende a xanela víamolo aparecer polo final da rúa, 
alto, de rápido camiñar, 
comendo cereixas e botando os carozos contra a parede 
cun disparo seco e murcho.
A derrota de Francia 
ligoume para sempre a esas cereixas 
que nos fixo gorentar cando chegou, 
sacadas unha a unha do peto da chaqueta 
de man parsimoniosa e enfurruñada.

As árbores de outubro difunden o vagar do outono polos campos,
a lenta irradiación das horas que decrecen
e deitan unha folla amarelada,
unha flor de despedida que ninguén sabe reler,
unha carta agradecendo as mañás e a primavera,
unha nota sen rúbrica.

Son insomnes manuscritos, calendarios,
documentos con letreiros de amor,
epístolas, misivas con promesas ou axendas.

As árbores alertan das eternas finitudes, da constante variación,
oh perpetua mudanza.