O recurso elemental do viaxeiro é o abandono, substraerse á curiosidade e ao desexo, que é sempre o desexo do Outro, e ingresar no territorio, na paisaxe, na cidade, disposto a resignar (volver construír como signo) a suxeitividade como regreso dos obxectos que se veñan apoderar del. Do mesmo xeito que a xogada de gol non se busca senón que se encontra, Valdano dixit, o viaxeiro dispón os obxectos que o suxeitivizan, co intermedio do azar, un tras outro nese abandono que é o presente que se presenta e o lugar que ten lugar.

Se ninguén se baña dúas veces no mesmo río, ninguén pode repetir unha viaxe. Como ninguén pode escribir de novo o mesmo libro (O Quixote de Pierre Menard) aínda que o copie palabra por palabra. Somos un paradoxo de orixinalidade sen orixe.

Velaí a nosa loita. Contra o Real, inefable, as disposicións (ía pór deposicións) do Simbólico-Imaxinario que nos posúe como un baleiro a ocupar, espazo da inundación, encoro no que as secas mal suxiren o que foi. Ruína sen fin, borra que esbara polo fondo da cunca, indicio de viños gorentados. E así, o abandono do viaxeiro: saberse irrepetible. Relato de extravío, de sucesivos enigmas do lugar e revelacións continuadas. Entre o xa e o aínda. Sincronía que xa é diacronía.

Sempre houbo algo de amor non correspondido na miña relación coa cidade de Venecia. Como se, máis alá do fervor que profesei polo lugar, a existencia nese entorno estivese moi por riba das miñas posibilidades.

A primeira vez acabei durmindo no camping dunha localidade veciña, onde en realidade moran as persoas que traballan alí, a maioría operarios chegados de fóra, e a segunda vez, hospedado durante varias noites na casa duns amigos italianos, cociñeiros dun restaurante de luxo (non comín mellor na miña vida), tiven que ausentarme unha noite pola presenza inesperada duns familiares dos meus anfitrións, que obrigaba a desocupar por un día o cuarto de invitados.

Unha noite sen durmir camiñando pola vila e moitas horas acollido nos bancos da estación ferroviaria, entre indixentes, hippies, vagabundos, a bebermos café e algún alcool, observando o devalar da lúa perante un inesquecible templo neoclásico. Un templo que ficou gravado para sempre no fondo dos meus ollos.

Todas as vivendas que tiven a oportunidade de coñecer entón eran, en realidade, menores e de peores condicións que as que dispomos agora por aquí, falando sempre da Venecia dos venecianos, afastada do turismo como da peste e tan enxebre como poidan selo os recantos máis íntimos dos nosos Cascos Vellos.

Até que coñecín o apartamento de Peggy, de Peggy Gugenheim, nada en NYC en 1898 e falecida en Padua en 1979, uns anos antes de que puidese visitar o seu apartamento en Venecia. Saberedes que Peggy herdou aos vinteún anos unha fortuna do seu pai, naufragado e afogado no afundimento do Titanic. O resto da súa existencia forma parte do relato da cultura e da arte occidental.

Para que vos fagades unha idea a instantánea que segue está tomada desde o seu embarcadeiro particular no Gran Canal, un pequeno engadido ao xardín barroco, ornamentado con pezas escultóricas de valor incalculable que podedes entrever aquí ( https://www.guggenheim-venice.it/en/visit/ ), que rodea o edificio singular.

Seguindo as regras do siloxismo dedutivo

se “Coimbra é uma mulher”,

tal e como reza a letra do fado popular,

e “La femme n’existe pas”,

segundo dixo unha e outra vez Jacques Lacan,

cabe concluír que,

por moito que haxa físicos que aseguren o contrario,

Coimbra non existe,

cousa que viña sospeitando desde hai tempo. 

Coimbra é unha substancia por determinar,

un miragre,

un acontecemento.