Sempre houbo algo de amor non correspondido na miña relación coa cidade de Venecia. Como se, máis alá do fervor que profesei polo lugar, a existencia nese entorno estivese moi por riba das miñas posibilidades.

A primeira vez acabei durmindo no camping dunha localidade veciña, onde en realidade moran as persoas que traballan alí, a maioría operarios chegados de fóra, e a segunda vez, hospedado durante varias noites na casa duns amigos italianos, cociñeiros dun restaurante de luxo (non comín mellor na miña vida), tiven que ausentarme unha noite pola presenza inesperada duns familiares dos meus anfitrións, que obrigaba a desocupar por un día o cuarto de invitados.

Unha noite sen durmir camiñando pola vila e moitas horas acollido nos bancos da estación ferroviaria, entre indixentes, hippies, vagabundos, a bebermos café e algún alcool, observando o devalar da lúa perante un inesquecible templo neoclásico. Un templo que ficou gravado para sempre no fondo dos meus ollos.

Todas as vivendas que tiven a oportunidade de coñecer entón eran, en realidade, menores e de peores condicións que as que dispomos agora por aquí, falando sempre da Venecia dos venecianos, afastada do turismo como da peste e tan enxebre como poidan selo os recantos máis íntimos dos nosos Cascos Vellos.

Até que coñecín o apartamento de Peggy, de Peggy Gugenheim, nada en NYC en 1898 e falecida en Padua en 1979, uns anos antes de que puidese visitar o seu apartamento en Venecia. Saberedes que Peggy herdou aos vinteún anos unha fortuna do seu pai, naufragado e afogado no afundimento do Titanic. O resto da súa existencia forma parte do relato da cultura e da arte occidental.

Para que vos fagades unha idea a instantánea que segue está tomada desde o seu embarcadeiro particular no Gran Canal, un pequeno engadido ao xardín barroco, ornamentado con pezas escultóricas de valor incalculable que podedes entrever aquí ( https://www.guggenheim-venice.it/en/visit/ ), que rodea o edificio singular.