-Quen es?- berrou o espectro.
-Non sei. Iso dubido – repúxolle unha voz de máis adentro-. Camiño atrás de ti na néboa da indixencia, errante no destino dos meus pasos.

E virou para a distancia, seguindo algunha borra de viño derramado, sumido na negrura desta estampa. 

-Que eu veño da extinción, do estrago, da desfeita, 
nas longas avenidas do alfabeto, 
da éxtase, do rapto, do arroubo, da calor, 
nun voo de vaidade, poeiras e xardíns,
e son o demitido, sabor de sal presente, 
que pensa no infeliz dun mundo transportado
a lombos de elefantes e de tigres. 

-Que eu veño da ruína de antigas cidades, 
camiño sobre pontes de letras e de rosas, 
e grito a miña queixa, aquel salouco amargo,
ollando para a noite universal,
disoltos na fortuna da distancia
antigos arrecendos de tinta e de tabaco, 
na vaga melodía das linguas dos xermanos,
na azul melancolía do latín, 
no aroma do xasmín e a laranxeira.