Soliloquio do escultor

Copio en pedra a carne que adorei.

E o corpo na materia que caduca
Non é menos fermoso
Que o dobre que este mármore eterniza
Se garda na calor,
No alento e na tenrura,
Que a pedra non ofrece,
O gozo dos instantes e das horas,
Proveito da existencia regalada,
Facenda de vivirmos
No pálpito do tempo.

Traslado para a pedra un certo voo
Mortal que se esvaece
E fico a preguntarme
Os límites da arte,
O miragre da vida.