As ánimas que dormen nas sombras dos camiños
penando por un tempo que pasou
nos campos fumegantes, nas brañas enlamadas
de invernos como infernos, mañás de purgatorio,
camiñan para un porto de barcos afundidos,
de dársenas extintas, de augas pestilentes. 

Son pálidos espectros e lívidas penumbras, 
indicios de ter sido, sinais de permanencia
de estimas e de apegos, de apegos e estreitezas. 
Vontades de esquecer, coitadas mendicantes.