Inútil e invisible

Pensei que a simetría, o instante de equilibrio, 

proviña da beleza inhóspita da sombra, 

e, verde sobre branco, do trazo a prosperar 

dos ramos de xasmín sobre o cal deslavado. 

Raíces que volvían dun brinde cos espellos, 

dun voto polas augas de abismos e de pozos, 

escuro cumprimento de albas e de espectros, 

a década a pingar no salón solitario. 

Alguén a abrir a fenda dos músculos partidos 

dun corpo que venceu, dobrou na desmemoria. 

E algo había alí, inútil e invisible.