Pensei que a simetría, o instante de equilibrio,
proviña da beleza inhóspita da sombra,
e, verde sobre branco, do trazo a prosperar
dos ramos de xasmín sobre o cal deslavado.
Raíces que volvían dun brinde cos espellos,
dun voto polas augas de abismos e de pozos,
escuro cumprimento de albas e de espectros,
a década a pingar no salón solitario.
Alguén a abrir a fenda dos músculos partidos
dun corpo que venceu, dobrou na desmemoria.
E algo había alí, inútil e invisible.
