Se somos o que ollamos

ou, dito doutro xeito,

o eco e o reflexo das cousas que nos miran,

non é casualidade que alí onde presente

queimadas as divisas, tisnados os emblemas 

bandeiras de fracaso, 

emerxan como flores de xasmín

e negras bolboretas

e góndolas pousadas nun lago de prata,

as cinzas de vivir,

a borra que fun sendo. 

E veñan ofrecerse,

volátiles relampos en danza de estorniños,

o gris do Antigo Réxime,

o fado portugués,

a luz do neboeiro de Occidente.