Falamos linguas que non teñen pasaporte
nin fronteiras, 
linguas libres como aves,
que afinaron os séculos e os mortos. 

Por iso cando tratan de calarnos
con certeza cren borrar a voz do avó
traballando na madeira,
o son de Andrés Dobarro volvendo no tren,
o cántico de Otero na feira de Padrón, 
a queixa de Luísa Villalta a interpretar
a Bach contra o silencio,
o voto en rebeldía dos nosos deputados,
o folgo de tantas e de tantos
no trafego dos días. 

E entenden que unha lingua que non teña pasaporte
nin fronteiras,
libre como as aves, os séculos e os mortos,
é unha lingua derramada,
unha torre por caer. 

Mais esquecen que vivir, volver no tren,
andar atarefados na madeira,
tocar as harmonías do barroco,
abrir a marabilla nas mentes dos feirantes,
tamén son formas de animar,
de encher o mundo cos pulmóns da existencia. 

Pensa que, se calas, xa es un morto
sen encargos nin oficio, 
sen tarefas nin faenas,
sen palabras que te enchan de sentido.