Lembraba, sen saber por que, uns anxiños que vira cando neno.

A biografía, díxose, é o deitado da existencia no leito das palabras, facerse interpretar por signos compartidos na boca dos outros.

Unha tras outra foran chegando á conciencia do soñador as imaxes que pensaba eran resumo da súa vida. Mais o vivido, reparou, non pode ter breviarios porque a existencia é sempre intensidade. E, cando os anos, as décadas, os lustros, se resumen, sobrevén a morte, que non é mais que un extracto, unha pasaxe.

A biografía precisa do falecer, argüíu. Porque só o óbito deixa o obxecto rematado. Podemos tentar o relato de experiencias da vida, dunha época determinada, dun ciclo vital máis ou menos definido, dunha etapa, dunha fase, mais a biografía precisa dun acabamento. E, sobre todo, dunha voz que, dalgún xeito, se dea por consumida, un hálito espectral a falar desde fóra.

E esoutro punto de vista, esa óptica distinta, só pode ser a linguaxe. Porque facer biografía, repetiuse, é separar o vivido do dito, o existente do escrito. E comprender que esa fenda é definitivamente intransitable.

E lembraba, sen saber por que, uns anxiños que vira cando neno.

Así a recapitulación do que foi a existencia precisa esa mirada desde o alén, desde esa perspectiva que xa non é a do existente e mortal, senón a da eternidade que reside nos idiomas.

E seguía a pensar, sen saber por que, nos anxiños que vira cando neno.