Ando namorado desde hai tempo da palabra “lanterna”. Evoca para min, desde o interior do idiolecto, esa zona en que os vocábulos están tisnados de existencia, a parte máis escura de Roma, a que os turistas visitan de mañá e que, segundo avanza a xornada, abondonan por un temor estraño. 

Seica vén do grego lamptér, que era un facho ou lámpada, por veces fechado nun receptáculo rodeado de vidros reflectantes que aumentaban o claror. E tráeme a miúdo á memoria o verso de Virgilio “ibant obscuri sola sub noctem per umbra”. 

Hai, con todo, un episodio estarrecente que evoca Dante na Comedia (Inf. XXVIII): o do famoso trobador occitano Bertram de Born, executado por traizón en Inglaterra, que camiñaba coa cabeza na man como se fose unha lanterna, logo retratado por William Blake e Gustave Doré. 

Non hai moito escribín, como complemento a un poema a medio facer: 

Poetas as que chegan de noite a unha lanterna

erguendo unha bandeira de hortensias estampadas

e borra de tabaco

a rebolos sobre a lama das palabras.