Non fai falta botar man dos peiraos abandonados no primeiro lumbrigar do día, ao xeito do verso nerudiano da Canción Desesperada, para entendermos a dimensión solitaria de dársenas e embarcadoiros nos momentos extremos de intemperie, de fríos e humidades. O lugar de Punta Sabbioni, no leste da provincia véneta, disposto contra a cidade e ideal para fuxir, vía marítima, polo Adriático cara abaixo, presenta todas as calidades do mítico e do goce. Desde aquí, só con deixarnos levar polo vento e a ventura, estaremos a un salto de can de Grecia e de Estambul, de Alexandría. Se aínda logo, na edición desta estampa, acrecentamos unha trama de antiguidade para conseguir un aspecto vintage, simulando un documento moito mais afastado no tempo, con vestixios e sinais, e converter a foto nunha chaga, lugar do sedimento, depósito da úlcera e da dor, a imaxe vira en estigma, en cicatriz, e vemos como medra a súa beleza.

Porque a beleza, dixera Rilke e levamos anos repetindo, non é máis que un fragmento do terrible que nos é dado contemplar. E, se a amamos tanto, é porque, serena, rexeita esnaquizarnos.