A fotografía, o debuxo de luz, tomou como sinónimos dous significantes en grande medida antagónicos: por unha banda, a instantánea; por outra, a estampa. Enigma e revelación. E é que a ascese, a práctica, fotográfica resulta sempre de dous episodios confrontados e, mesmo independentes e distanciados no tempo: a toma e o revelado. A captura, non necesariamente instantánea, de luz, dunha determinada luz a incidir sobre unha parte do mundo (de aí que a fotografía sexa sempre metonímica). Velaí o enigma. E o revelado, a edición desa impresión de luz sobre o sensor, a revelación (de aí que a fotografía sexa sempre metafórica). Nos dous episodios intervén algo de natureza intanxible que provén directamente do suxeito suxeitado pola enunciación e ligado, por outra banda, á cultura e á historia: a mirada. 

A ideoloxía neoliberal, na súa loita contra o suxeito, reducido a individuo e a consumidor, logrou uns sofisticados trebellos, produto do requintamento da técnica e da ciencia, que obran o suposto prodixio de igualar vista e mirada, instantánea e estampa. O doutor Faustus a procurar a rendición da mirada. Mais a mirada, como a propia vida, non só resiste senón que se acrecenta e inflama. Velaí outro dos indicios de que imos poder contra o neoliberalismo.