A luz do teu saber é sempre nomear.
Ignoras o que fala alén da claridade. 

As lâmpadas que prenden, as nítidas lanternas
Son sempre o teu emblema, erguidos estandartes. 

Se calan es ti que calas.
Se choran es ti que choras. 

E a luz que bebe a fraga proxecta sobre o mundo 
Os códigos das rosas, o marco dos espellos,
A fama e a lección dos castiñeiros. 

Nin me abandonarás nunca,
Sombra que sempre me asombras