Atrás fiquen os ríos, 
metáforas que escorren polo chan,
que esbaran pola herba das fronteiras.

O tempo é como vento,
alado e inconstante,
volátil, tormentoso. 

Por veces podería ficar quieto
mais outras non dá tregua nin descanso. 

O tempo. Iso que pasa.

Ben podes advertilo no silencio,
notar como arrandea no líquido das musas,
na música do lume. 

Nada superior ao seu afán.