El estivo sempre alí, 
na fundación do esquecemento,
entre os arquivos da ruína, no desleixo. 
No sinistro e no desastre,
na intemperie. 
Era certa a súa desdita,
os seus signos de infortunio,
o seu sino de pasadas desventuras. 
E no abrirse desa curva,
no percurso do camiño estampado de xestas, 
xa viraba a adversidade entre códigos azuis,
como timbres e sopros de frauta.