Que humildes os peiraos e embarcadeiros
Se inclinen ante o vello que regresa
Cargado con estoxos de emoción
E sacas de pericia e pensamento; 
E saiban pescadores, mareantes, 
No extremo de tamaña singradura,
Do éxito do voo, 
Da arte e da destreza
Que foron camaradas, consortes, mesmo amantes, 
Da mente e da ferida, no espírito e na lama,
Son fórmulas que verte o tempo pola historia
Riquezas, capitais, de bruma e neboeiro 
Manchado polo inverno e a distancia.