Moi cedo preguntei no círculo dos ventos
o rumbo que haberemos de tomar
no mar cando amañeza.
E nada nos foi dado coñecer
na sombra da resposta.

As aves debuxaban no signo da espiral
seguíndo ese percurso
e pedras admitían os pés a cada paso,
regueiros que entregaban na ribeira
a fenda do seu líquido constante,
caídos estandartes,
pendóns e pavillóns e distintivos,
insignias e divisas,
emblemas.

Eu fun dos que morreron no límite da praia.
A luz do meu ascenso brillou por un instante. 

Grande foi o meu proveito de vivir mentres vivías,
de habitar a túa morada,
de morar na túa mirada.