Cruzara os labirintos que permiten
entrar no Labirinto,
ollar desde a distancia a singradura
das naves que regresan,
as pontes espectrais desveladas entre a néboa
como nais que se aventuran
a ser forma do prodixio
e interpelan o legado
que deixaron na carne
e preguntan polos nomes
e sentencian no silencio.
 
E dixo aquela voz silente que sentía
no peito e na cabeza:

«Encontres  na prudencia e na humildade 
fianzas dos teus actos.
E acendas para todos razón dos argumentos   
lonxe do amargo erro, 
fóra da corrupción. 

No extremo da ruindade, distante dos enganos, 
gobernes no poder consolo dos discretos, 
conforto dos sensatos, 
e saibas da vellez topar o lenitivo. 
Que alimentes o camiño da verdade, 
o brillar da lucidez».