Feliz quen acomete a inxesta de licor
Pasado o mediodía. E senta na esplanada
Dun cómodo local a ollar virar o mundo.
(Alguén dispón a música que xorde desde dentro)
E escoita esas cancións antigas que perderon
O eco e a tristeza.
Moedas vai deitando nas mans dos vagabundos
Ou mesmo vendedores de discos e paraugas
(Sabendo que a súa esmola non é nunca xustiza).
E sente a vida estraña. A vida, ese galano,
Incógnito surtido de lama, dor, misterio
E tardes coma esta.


Só quen anda transeúnte por hoteis e residencias
E coñece as humidades deses leitos percorridos
Por cen corpos anteriores; só quen bebe das redomas
Tristes líquidos erguidos desde un pozo solitario
E convén que as augas levan unha galla de oliveira
E un vello son de frauta
Coñece o mundo aos poucos e déixase levar
Por fondas e pousadas seguindo o aroma quente
Dos fornos e dos caldos.
Feliz quen deambula por camas de pensións.
Non deixes que as túas vides se orienten ao solpor
nin plantes entre elas salgueiros, bidueiros
ou árbores de sombra.
Que aquel que o gando induce por prados e panascos
non prenda lume alí
nin paren a aquecer brebaxes os vaqueiros.
As cepas máis ruíns conserva e desconfía
daquelas que medraron esguías, siderais.
Que sexa unha tormenta quen as regue.
Que o vento lamba nelas promesas en abril
e o sol sereno acenda mil brillos polos acios
nas lúas derradeiras.
Non deixes que as túas vides se orienten ao solpor.
E o mosto catarás celeste por setembro.
Neve tibi ad solem vergant vineta cadentem,
Neve inter vitis corylum sere, neve flagella
summa pete aut summa defringe ex arbore plantas
tantus amor terrae
Virxilio, As Xeórxicas II. 298-301
feliz quen considera sentar xunto á ribeira
os ollos percorrendo o outono sixiloso
que nada está detido e todo cesa e cesa
imaxes que aínda brotan do pano da distancia
e un día sen sabelo despois de moitos anos,
ociosa te conduces por prazas e ruelas
acaso consumido o pan da mocidade
coa lámpada da tarde morrendo vespertina
e asoma entre a fariña do mesto neboeiro
a nada unha carencia sen límites total
que acende o seu martirio no corpo imaxinario
xa non terás opción non volve a mocidade
navega sobre as augas volubles sinuosas
sen présa por tecer o texto da existencia
nalgún lugar remoto nun voo de sono fráxil
o viño catarás gozosa ou as améndoas
os carros e tractores ornados con acacias
as portas que che abran o templo do porvir
collendo margaridas ou vendo aves canoras
os ríos as murallas os bosques os palacios
o gris emborrallado do inverno na distancia
Manhattan como un longo distrito de tristeza
figuras de deformes penínsulas ou illas
un lume que se prenda nas augas do cristal
así florezan sempre os ímpetos de maio
misterios sigan vivos enigmas se derramen
e nunca en contra deles sospeita manifestes
en reinos ocupados por ritos e por crenzas
feliz quen deixa o mundo dos triunfos e a vaidade
erguendo bafos leves na pedra e nos tellados
por bosques de maceiras
e axiña ve faíscas sinais de resplandor
nas voces que nos fundan
nas illas prometidas no cálido lugar
e sopra un aire antigo de xentes que partiron
quen poucas esperanzas dispoña no porvir
deposto e derrotado de pánico e fracaso
monólogo de sócrates á espera da cicuta
nas noites de fechada libraría
consulte vellos códices repase vellas cartas
e o mar sexa con el pacífico tranquilo
e afine as cordas negras da tarde no piano
vagando entre os resquicios de insólitos banquetes
inerme e namorado da triste e solitaria
a lúa cos seus brancos atavíos
non tiña na mirada de febre ou de solpor
ningún tesouro antigo que houbese que lembrar
que só levaba escritos os códigos do pan
o xeito en que o centeo fermenta e fai crecer
a masa da tristeza nos cálices do outono
non tiña outro percurso que os ollos a virar
seguindo o voo dun verso o rumbo dunha frase
a onda dunha fusa na caixa dun piano
ronsel de borra escura un rastro de misterio
por iso andaba sempre seguindo algún enigma
por iso esparexía mazás polos sobrados
soubera cinco cousas e mesmo procurara
gardar algunha dúbida prender algunha sombra
e dera finalmente en coñecer
os códigos da noite as cábalas dos lustros
tamén levaba impresos nunha folla
sinais de prata e cinza e tórridos arcanos
que tiña unha mestura de silencios
e músicas durmidas
cancións que o vento deixa nos parques con salgueiros
por ver se chove un día a música do pranto
fixera unha elexía a un vello amigo morto
un barco con incendios que deixara
arder até queimarse
tocaba un instrumento do misterio
a harpa o violonchelo
acaso o corno inglés
deixara unha semente de cinza fermentando
nun cuarto de aluguer
tamén algunha espiña de peixe derrotado
e un eco de misterios fervendo nunha pota
con dentes de animal e ósos de lagarto
pois era toda a ciencia que herdara dos seus vellos
o cómputo total de signos e de cábalas
fuxira cara ás terras do solpor
levando no seu peto esta fortuna
un lustro polos ríos da Arxentina
e veu co seu silencio e un século de neves
sen nada que gastar
e foi de novo dono da semente
no cuarto de aluguer
tamén daquela espiña e dos enigmas
a ciencia toda oculta nos seus cofres
dispuxo entón receitas e menciñas
e deu en practicar os ritos do misterio
tamén en percorrer o monte por camiños
de lamas entre fentos e xestas e carqueixas
e fíxose chamar o rei da néboa escura
o insomne baluarte de occidente
gardou logo nos cofres as xoias desveladas
os ouros que fervían nun brillo de ilusión
e foi seguindo círculos e rodas
varandas que deixaban ollar para o silencio
e viu a luz que acenden os misterios
dispúxose daquela moi dentro da súa casa
o mesmo que un espello que olla noutro espello a imaxe de si mesmo
saía a camiñar
seguía os cursos altos das aves polo outono
e ás veces recollía pigmentos do serán
coa cámara de fotos
tamén bebía en vidros os líquidos dos campos
insomnes bebedizos que viñan acender
no corpo o seu inhóspito desexo
e fíxose distante
de feito inescrutable
un longo e devalante discurso de si mesma
como todos os discursos
como todos os suxeitos dos discursos
eu son, dixo por fin
a escura pega ida,
a ave que alimenta as néboas na distancia
alguén fora dicirlle que había algo de luz
no fin do corredor
un cuarto con lectores ou amantes
prendidos a unha lámpada
a daren conta certa da paixón
mais el non precisaba oh nada que xurdise
das voces dos humanos
nin cantos nin palabras nin soños nin consolos
só un eco dos enigmas a sombra dos misterios
o pórtico entreaberto unha cancela
que dá para un panasco con cabras a roer
a herba que lle medra para marzo
fartara de saber segredos ou astucias
de ser a testemuña tristítimo albacea
de ver verter no saco da tristeza
borralla da esperanza
por iso non seguiu aquela senda
virou de cara ao sur
a algunha desas vilas onde nace
o mar do esquecemento
O Ximnasio de Academo 