a canción que maldicimos

a que canta desde a sombra

a que leva unha gaiola procurando unha distancia e derruba o seu silencio sobre as láminas da noite

a que foi chegando tarde

porque nunca será cedo para aquel que agarda o canto como un barco ou unha carta

a canción que non chegou

porque disque foi roubada como son algunhas veces arrincados do destino flores árbores e sombras ríos lápidas misterios

a canción esa que digo

a que nunca me escoitaches

a que un día e outro día pretendías que escribise porque eu era o que cantaba porque daba luz á sombra

a canción esa que sempre mencionabas nas túas cartas

a canción si esa canción que non souben dedicarche

aquí está desenredouse das cadeas do misterio e foi dando notas breves

clarinetes polo baixo xa esparexen o seu voo o rumor do seu incendio

sexan graves para ela os vapores da fortuna

e o rumor do esquecemento