Mergullla o tempo morno esa nube no horizonte.
Faino lenta antigamente como outrora hai moitos anos
e dispón o corpo orondo nunha áurica linguaxe.
Todo muda. O mundo é
ese magma que acontece.
Unha fonte que se verte
sobre a auga doutra fonte
como un río que despois
chega a un río na distancia.
O mundo é unha distancia que se perde.
E esta nube, este horizonte
leva fontes, tamén ríos
que moi logo irán verter
sobre tempos que inda dormen.
Todo muda. O mundo é
esta tarde que esvaece.
detés agora a ollada nun corpo que se perde
seguindo algún camiño de auras e museos
o día como un fento un óxido unha pá
deitando flores secas cadernos debuxados
un voo de ave lixeira na tarde polos campos
por riba destes mármores por dentro desta sombra
dos anos esgotados dos meses xa corruptos
o sol que che proxecta fulxente chama branca
celeste sobre un manto de tebras e distancia
veloz o seu percurso con sede de esplendor
veleiro que se inflama de ritmo e ousadía
e as nubes que desprazan volumes de algodón
a liña dun camiño a sombra dunha vida
a sombra dunha voz que o escuro che arrebata
da tarde case rota farrapo da xornada
as cifras que regresan do mar cunha canción
retratos planos cartas epístolas roteiros
nos lonxes a verter unha luz de ruína
oh ti que errante vagas seguindo algún camiño
de outono cos teus vellos zapatos consumidos
feliz polas estradas do íntimo de Europa
ti lúa xunto ás torres fendidas polo raio
ti fío de altas cordas que pousan un son grave
pisando as cidadelas os fortes baluartes
por riba de valados de hortensias e fracasos
achégame outro vaso escuro de cervexa
que as horas van alén das fendas da linguaxe
e na fronte alguén che puxo un signo de tristeza
un límite de lume un témpano de tempo
que a roda que dá voltas ao círculo sen fin
e vai pola distancia deitando unha fariña
nos bosques de maceiras na música feliz
erguendo bafos leves na pedra e nos tellados
do mundo segue a dar mil voltas cada pouco
a andar de porta en porta pedindo algunha esmola
a impor un lume escuro de áncoras nas augas
acaso percorrendo casas pontes
e nogueiras e carballos
buscando unha distancia un cólico de mar
volveu de vez abril e fíxoo en remuíños
de vento e de sorpresa polas rúas
paraugas a voar e roupas estragadas
de chuvia e de misterio
e golpes sobre a túnica do mundo
e cólicos do enigma xeroglíficos
volveu como unha furia unha distancia
e foi pousando nubes no faiado
e deu en ser febril alicaído
non quixo darlle tregua a esta paisaxe
non tiña outra vontade que chegar
e fíxoo con ruínas e fracasos
con vellas dilixencias e cabalos
(tan cansos que paraban
nos camiños a soñar
a enxergar no firmamento algunha estrela)
volveu como unha lápida a neve nos sepulcros
xogando a derreterse contra as horas
e un sol estarrecido coa derrota
e deu en ser abril polos viñedos
na sombra das maceiras
nos panascos
acaso xa seguro
de seren estas as súas horas
e souben que era triste estar calado
que andaban as palabras a ferver
moendo os seus recordos contra as pedras
e había unha distancia polo fondo
e foi por esa altura que Nietzsche apareceu roendo unha mazá
os brazos a estender como a aguia que paira alá no alto do deserto
e dixo circunspecto cegado pola sombra e polo frío
nación esvaecida
infame mar de arañas
quen sabe que sentido gardaban para el tales palabras sentado nunha rocha ante o solpor
mais era o seu enigma un arreguizo
un fío de electróns que che baixaba
seguindo o val do lombo con tristeza
e fun coller madeira por prender
un lume que aquecese na noitiña
o leite que verteron no deserto
na area esparexido como un voo
un leite de solpor e de fracaso
un leite de ruínas e de inverno
o mel que se desprende do silencio
se escoitas o seu eco contra o vento
e vén do mar distante unha fragancia
un líquido febril unha goleta
o tránsito da tarde polo ceo
a luz que abril reventa entre as maceiras
deixando o seu lamento como un frio
lembranza dun febreiro esvaecido
son signos dos arcanxos derrotados
bandeiras dunha alada infantería
e souben que eran días caendo para atrás
que abrían unha lenta solemne procesión de cinco ou seis minutos
camiño de teatros no inverno máis fecundo
leváronme de présa seguindo algunha sombra
por neves e montañas alén do mar perdido
cargando a doce mole do peso da existencia
e ti como unha sombra deixáchesme pousado
a voz máis solitaria que caiba recordar
os meses de novembro de outubro debuxando
subín nun tren lixeiro camiño da cidade
gardando entre os misterios da brétema unha voz
imperio reducido a un mínimo lugar
con páxinas escuras de ignotos pentagramas
que aquelas eran regras do xogo da ruleta
deixar que se derramen en limpas emocións
as mans sempre dispostas no peto dun abrigo
e fíxenme feliz fugaz como unha ave
en fondos remuíños en cólicos sen fin
ao longo do traxecto de altos ríos
durmido sobre o lombo dunha estrela
agora que este tempo xa esvara de preguiza
alá desde as alturas do inverno cobizosas
deitando o seu vagar no espazo da cidade
e o día vai abrindo pigmentos de silencio
dispondo o seu enigma de soños sobre a música
quixera eu derramalo á beira da túa luz
que todo vai moendo a roda do devir
a roda xigantesca dos lumes do crepúsculo
poetas derrubados na crenza da linguaxe
oh corpos como aves nun voo de clarinetes
levados do misterio se cadra e vén ao caso
deixando atrás un día de sol sobre o deserto
mandádelle recordos cristais que o vento inzou
a aquel que derrrubaba a voz contra as adegas
o ingrato amigo Nietzsche o louco visionario
que todo vai moendo a roda do devir
a roda xigantesca dos lumes do crepúsculo
as nubes debuxando efémeras paisaxes
levando polo río no barco do silencio
a épica feliz do canto e da memoria
o tempo co seu leve devalo cara ás sombras
sen elas non soubemos que rumbos procurar
espectros que se deron a errar polos camiños
soñando con fracasos de viños moi escuros
por iso teñen formas de sono e de preguiza
materias que han ficar no límite das horas
alén dos muros altos da torre do desexo
palabras contra a tarde no fondo da distancia.
o mesmo que un diamante igual que unha paixón
nos grandes almacéns que habita Escuridade
que nunca se te acheguen voraces como incendios
as lavas silenciosas das páxinas do olvido
fragancias trastornadas na terra cando seca
que o século que tiñas xa vai medio gastado
penando por vivir tamaña desmesura
o tempo agora dime morreu de vez o inverno
e vai pousando aves polo fondo da distancia
e vén esparexendo un algo de calor
é tempo con espazos máis nítidos brillantes
e corpos que souberon hibernar
alá na estraña Hibernia ese país
de torres e de longos panascos entre a néboa
Hibernia ese lugar que amence polos soños
e prende un electrón de música na alma
o tempo agora dime chegou de novo a hora
os días de vivir as vidas a diario
viñeron as semanas volveron os teus meses
e quen lle explica así que foi o longo inverno
das torres e as cabanas dos rústicos galpóns
quen fixo a flor dos días máis branca e xubilosa
quen puxo nestes lustros pigmentos de borralla
o tempo dime agora chegaron os teus soños
Hibernia un electrón a música e a alma
O Ximnasio de Academo 