Os templos que visitas no fondo das viaxes,

seguindo o rumbo incerto dos fumes do misterio,

alá polos países, no centro das cidades,

veneran vellos deuses durmidos xunto aos ríos

nos tempos en que aínda vivían as deidades.

Son torres erixidas no espírito da néboa,

reloxos que mediron o voo daqueles anos

e pórticos con forma de lúa ou de mazá.

Non sei que te conduce, un ano e outro ano,

a ollar eses vestixios, a ver esas ruínas.

Acaso sexa o rumbo da cinza que te leva

feliz e impetuoso ao límite do mar.

Ou pode que unha lenta e antiga migración

prosiga no teu corpo un prístino proxecto,

un antigo trazado.

Terás, en todo caso, que seguir ese camiño

e deixarte levar,

deixarte levar.

Os pozos dos poetas son torres afundidas.

Os corpos, arruinados de versos e de néboa,

fundados polo vento, erguidos polas queixas,

doentes dunha ignota enfermidade.

E as mans que obedeceron o ímpeto do lume

nas harpas que acordaron acordes trepadores

de hortensias inclinadas ao silencio

son brillos do diamante, a luz de antigos ouros,

acaso a sombra leve dalgún matiz do branco.

Aqueles que furtivos o espazo camiñades,

transidos polo tempo que deita luz e néboa

alén desa fronteira dos anos do porvir,

seguros de que o fado, a noite e a ruína

han servos proveitosos,

tomade nota aquí,

artífices do voo na fábula do outono.

Nunca poñas na fronte unha pinga de sal
Se non é para darlla aos que levan o crime
Debuxado nos sulcos da palma da man.

Gárdaa sempre por dentro, procura non tela
No lugar onde poidan mirala outras xentes máis doces.

Mais se alguén che reclama un incendio ou agrede
Os palacios máis nidios de todo o teu reino
Ou vulnera o que gardas en herdo
Como dádiva triste da túa liñaxe
Non esperes a entrar como un touro ferido
No interior do seu ventre,
Non evites mancar as súas vísceras agres
Nin tiralas despois sobre a lama ou as pozas
Como escuro alimento dos nobres avutres.

“O gran do que xermine a flor da túa ventura,
Semente da túa sorte,
Ha ser un puro acaso.

A todo o que prodigue o fado co seu voo
Lle compre ser fatal”.

Así falan os signos, así fulxen estrelas.
Por iso non digamos que existe na túa fronte
Un trazo de infortunio, a marca da derrota.

Que toquen as campás
Mostrando no seu eco o azar da providencia.

Non gardes no diario da incerta travesía
Máis páxinas que aquelas, precisas, necesarias,
Xurdidas do luar caendo no navío.

A noite é só unha améndoa, fendida no seu centro,
Que amostra o froito cándido, bañado de brancura,
E ti xa navegaches naufraxios, descalabros,
Desastres e aínda olvidos.

Así que non conserves as follas da paixón,
As láminas da morte, calquera outro papel
Brotado dos espolios, das glorias ou caídas.

Só debes custodiar as íntimas penumbras
Daquilo que aínda escribes en brillos inspirados,
E sempre rexeitar
Fracasos, bancarrotas, ruinas, desventuras.

Non deites as túas queixas naquel salgueiro branco
Que agora está durmido e soña con chegar
Á nova primavera.

Non deixes que o teu pranto impregne a súa beleza
De bágoas e saloucos, nin ames da súa sombra
O acougo e a quietude.

As árbores precisan tamén da soidade
E medran á procura de seren aínda libres
De tanto estar suxeitas á lei da grave terra.

Así que se procuras ornalas no misterio
Do noso rito escuro
Mellor que sexas ave.