Os pilotos que navegan polas augas do Aqueronte
A fumaren no cachimbo herbas cálidas e umbrías
Nunca ollan a estribor
(O lugar por onde baixan os que xa non volverán)
No momento da arribada.
No costado dos seus barcos fican restos da viaxe,
As reliquias e as migallas, os vestixios e o pó,
Sedimentos do que foron existencias, longas vidas,
Anacos e seccións, feces, desperdicios.

Mais eles, os pilotos, felizmente non se encargan
De limpar pola coberta refugallos e despoxos.
Que os pilotos fuman, beben, len esquelas, ou escoitan
De seguido Richard Wagner. Condenados
A esta vida viaxeira, son felices cando deixan
Atrás o seu país, nos meses en que poden
Cobrar o seu descanso. Pois ben saben
Que algún día, máis antes que despois,
Han subir a algún dos barcos
Que percorren incansables
A noxenta travesía.

Os pilotos, entrementes, sorben líquidos escuros
Que os embriagan, pasan tardes no cinema,
E namoran con decencia bailarinas.

Son estraños os pilotos.
Tantas horas de ollar néboa.

Daquela fomos dando mil voltas ao naufraxio.

Turraban os cabalos dunha escura dilixencia

e nós, como unha harpa, seguíamos detrás

deixando que o camiño se alongase,

que o tempo fose dando unha virada

por fontes e por pontes.

As fontes de saciar aquela sede.

As pontes de salvar aquelas chuvias.

E todo viña envolto no silencio.

As áncoras que outubro pondera nos inicios

do outono gorentoso

tensábanse coa forza da enxurrada

e tardes puiden ver no límite do tempo

a arderen como fachos de nostalxia.

E templos derrubaron as augas no percurso

e torres vin caer e pórticos e casas

pois era o mes azul da apocalipse,

o túnel que vertía no íntimo dos pazos

un voo de fume absurdo pola herba.

Eu tiña por entón o corpo consumido

nun baño de fatiga,

vertía entre os meus dedos a cinza das hortensias

e a palma estaba branca das mans como un milagre.

Oh dime que non foron tan certos estes feitos,

que minto como menten as lágrimas e as horas.

Entón mirei que viña a sombra de meu pai

feliz entre os murmurios dun antigo clarinete

e souben que eran días de presenza.

Non tiña a luz azul dos corpos consumidos

tampouco a sombra ingrata dos ollos esgotados

nin voos de antigas aves a furar

as tardes sobre a lámina do peito.

Mais ben era un silencio unha ferida

un canto que baixara a camiñar

no vento que fumega entre os salgueiros.

E vin que atravesaba unha palabra,

a sombra dalgún nome ese vocábulo

da música feliz.

E púxenme a dicirlle catro cousas.

Acaso algunha menos. En fin

que conversamos.

Corría polas augas o outono sixiloso,

espellos dun verán que se perdera

e o mundo tiña séculos de sede.

Chovese o que chovese xamais cancelarían

as chuvias unha débeda sen fin.

o triste é que non houbo ninguén que se atrevese

alguén que erguese a chave e fose para o mar

co soño dunha porta

a idea da cancela abríndonos o espazo

a un cento de camiños no solpor

(hai tempos para todo e días de partir

de estar de pé na proa dunha nave

sentindo o voo da brisa sobre o rostro

e a noite procurándote detrás

gañando a súa carreira contra o vento)

e o triste é que ninguén lle dixo belas artes

e aínda que formase na súa ausencia

o límite febril dunha tristeza

ninguén que lle chegase

igual que chega a tarde

sen querelo

e fose pór a man sobre o seu lombo

ninguén que debuxase

materna unha andoriña unha paisaxe

a dor que o río acende en líquidos de prata

ninguén que dese alí

no alto das barandas

un grito derradeiro

o triste é que tamén se transformase

o ámbito nun cadro

a cinza nunha torre

e todo se embarcase para o fondo

do mar sobre a distancia

e o triste é que el

aquel que ergueu o pano da bandeira

e dixo aquí comeza

de novo o territorio da existencia

o punto en que se fundan as palabras

o porto no que embarcan os enigmas

mostrase cicatrices as cancións

o triste é que deixase

deitada polo chan tanta tristeza

que mesmo houbo misterio

un longo arcano azul