Empéñaste en dicir palabras que de certo
Non han ficar escritas nas páxinas da historia
Mais sabes que é preciso, Lorrain, esparexer
A prata que refulxe no fondo dos vocábulos
Igual que se esparexen sementes sobre os campos,
E logo, polo outono, nas tardes en que aínda
Setembro se arrebata de sol e de calor
Pasares coa carreta e os cestos a coller
As flores que xurdiron, os froitos madurados.

Acende agora un lume con restos de naufraxio,
Madeiras que chegaron de barcos afundidos
E caixas arribadas á praia no solpor
Levando só misterio, enigmas de salitre.
O mar aquí deitado depáralle unha voz
De ritmo no seu lento discurso acompasado,
O ritmo dunha onda que chega e desdebuxa
As marcas, curvos trazos, de ondas anteriores.
E así pasa unha hora,
O lume a esparexer o gris das fumaredas
No esmalte da distancia e os restos dun azul
Disperso, esvaecido, sumido na tristeza
Da tarde case rota, farrapo da xornada.

Feliz quen prende un lume, medita para si,
E ten para quentar o corpo algunhas táboas,
E o mundo aquí disposto, xacendo nesa alfombra
Infinda dos camiños. Felices os que agora,
Idénticos a min, os homes interpretan
Ben lonxe do seu trato.

Xamais comprenderei os signos que me cercan:
Os montes, o solpor, as praias consteladas
De néboa, os arrecendos das flores e dos peixes.
Xamais. Inda que a chuvia se achegue e desdebuxe
Algúns dos seus perfís. Eu sempre ignorarei
As músicas xeadas que adornan os seus mantos.
Pois todo está disposto a xeito de mensaxe.

Que inútil, pois, Lorrain, oh ti que tanto escoitas,
Tentar sequera un intre algún deses sentidos
Que o mundo vai cobrando, segundo tras segundo:
Que todo vai moendo a roda do devir,
A roda xigantesca dos lumes do crepúsculo.

Lorrain sempre proclama que nada ha de pasar,
Pois todo aconteceu e o tempo está detido
Por máis que aínda sucedan discursos e pregarias.

O río que xa flúe non é máis que unha forma
Espuria do devir, as falsas aparencias
Do ritmo constelado.
                                  Mais todo fica quieto.
Parada estrelecida da noite sobre os campos.

Despois pode chover. A morte ter lugar
Nalgún corpo ferido. Recentes animais
Xuntarse a copular debaixo da luada.
Mais nada que deteña a paz desta quietude.

Lorrain está parado. Non ten outra tarefa
Que ollar como se perden as aves na distancia.

Aquel abriu o pozo e púxose a mirar
Se dentro había espellos ou xílgaros ou tardes
E así pasou o día, sen nada que enturbase
Algún reflexo fondo das augas xa durmidas.

A música que viña do fondo do verán
Seguindo unha derrota de orquestras e verbenas
Erguíase en distantes cadencias luminosas
Deixando un son absurdo con ecos de motores.

Porén Aquel seguía ollando para o pozo,
Dispondo a súa mirada naquela estraña sombra
Que ás veces refulxía deixando sorprender
A foto aparatosa da efixie fulminada.

Por iso ninguén quixo ficar a noite toda
A oír o son do pozo igual que se escoitase
A noite desde a altura extrema dunha torre.

Aquel, o peregrino, sentindo esa atracción
Dos fondos e dos lindes escuros da materia,
Ollando as estaturas inversas dun furado;

Aquel, o sibarita, a ver se se pousaba
A negra bolboreta dun cólico de sombra.

Ignora en que momento da vida comprendeu
Que todo está impregnado de cinza e de tristeza,
O mesmo que se un día a néboa se abatese
E lenta esparexese o corpo contra as casas.

Debeu de ser moi cedo, acaso cando aínda
Había nos seus ollos sinais de mocidade,
E, inxenuo, transportaba bagaxes de alegría,
Carretas con fragmentos de outono na vendima.

Debeu de ser alí, naquela casa antiga,
Que adorna co seu corpo algúns dos vellos soños.
E acaso coincidise coa morte do verán.

Non sei que libro lía, se acaso era un volume
De páxinas ou tardes.
Mais pode que nalgunha
Daquelas personaxes erguidas da preguiza
Houbese unha trompeta, un signo de emoción,
Algunha melodía fundida no silencio,
A queixa dun oboe, o grito dunha tuba,
Pois tiñan esas vellas historias unha música,
As longas harmonías da tarde e do solpor.

Por iso lía tanto nos libros da tristeza,
Nos libros que gardaban os días como páxinas,
Volumes que impregnaban de torres e de pozos,
Tamén de chemineas, tamén de soidade,
Aquel entrar no mundo que logo foi fuxida.

Así que lía moito nos versos do solpor.

Chegaron logo néboas e incendios que duraron
O mesmo que duraban castelos e murallas,
Mil días xunto aos ríos que había atravesar
Despois de que selase con pánico os seus labios.

Por iso cando logo chegaron as cancións
E algunha cantinela no íntimo das tardes
El soubo que se abría por fin unha distancia.
E fíxose feliz e viaxeiro, fugaz como unha ave,
Sereno e fuxidío seguindo unha derrota,
Seguindo algunha estrada de costas ao silencio,
Por veces un guerreiro con verbos como armas,
Por veces eremita no centro das cidades.

Ninguén chegou un día e dixo que era tarde
Que alguén puxera música na torre de soñar
E as nubes que impregnaban o ceo de melodía
Partiran carretando a esponxa da distancia.

E así Ninguén deitouse debaixo das maceiras.

Sentía os arrecendos dos froitos a medrar
E quixo que ese doce xarope da materia
Deixase un eco grave nos pórticos da boca.
E deu algunhas ordes, Ninguén, para que todos
Abrisen as xanelas e oísen aquel grito.

E todos escoitaban as voces a medrar,
As voces que se erguían da herba do silencio,
Que viñan derrubarse no tronco das maceiras.

Por iso aquela tarde Ninguén chegou tan tarde.

Non tiña na carreta as raras ferramentas
Que as xentes empregaban nas artes de podar,
Navallas para os cólicos das vides e da hortensia,
Trebellos afiados que poden consumir
O corpo dunha árbore, se cómpre tal exceso.

Ninguén era, por tanto, o heroe das vendimas,
Un home ou semideus dabondo habelencioso
Nas artes de empurrar abrollos vexetais
A alturas esquecidas no cimo das parreiras.
Ninguén, sempre o primeiro a oír a melodía
Das harpas que arrebatan os ventos por abril,
Tanxendo a corda aguda das pólas máis delgadas.

Ninguén o afinador de acuáticos harmonios,
O home que soprando falaba como os xílgaros,
Feliz entre asubíos de brisa, afinador
Do insólito piano da horta amañecendo.

Por iso Ninguén tiña as artes para rir.

Gardaba entre os cadernos do outono algunhas follas
Que fora recollendo por soutos en silencio.
E, ás veces, a visión daqueles manuscritos
Con signos inspirados na límpida embriaguez
Das seivas percorrendo o tronco dun carballo
Tamén dun castiñeiro, acaso dunha faia,
Facíalle perder, sequera algún instante,
A praia da conciencia, o mesmo que se fose
De súpeto raptado por viños madurados
No cerne da tristeza.                               

 E entón Ninguén fuxía, perdíase no monte,
Deixábase levar por versos e mensaxes
Camiño dalgún río no alto bulicioso,
Un río que nacía fervendo entre penedos,
Seguindo a prefixada derrota da paisaxe.