Falar como produto 
dun proxecto de vontade. 
E calar. 
Pois nada se regala mellor que unhas poucas palabras. 
Abonda con ceibalas desde os labres
e, no instante, poden ser agasallos ou dagas,
fermentos de felicidade
ou ferruxes tóxicas;
leito para descansar 
ou mareira en que afundir, 
definitivamente. 
As fotos nunca deixan de falar.
Porque a mirada está feita de palabras.

En Seixas houbo acaso propósitos de erguer
A Venecia miñota. 
Algúns dos edificios a dar conta
Dese asomo de delirio.
Un arrebato, unha demencia,
Con notas de Goa e do Brasil. 
Dou fe de que o solpor,
Inclinado a esparexerse
No torrente do Miño,
Espello envellecido de distancia,
Exhala moitas noites
Vapor de desvarío.

O lugar do centro do eco. 
O núcleo da reverberación. 
A campá. 
O cerne da resonancia.

Conta Ovidio nas Metamorfoses 
a historia do grego Filemón e a acolledora Baucis, 
que, tendo amparado a Zeus e a Hermes,  
humildes viaxeiros, vagabundos ou romeiros, 
mereceron dos deuses o presente 
de remataren xuntos os seus días, 
o regalo e o deleite de cumpriren a vontade 
de verse declinar aviciñados. 
A humildísima cabana transformada en templo 
e eles mesmos xunto á porta virados en árbores.
Velaí a fineza da dádiva divina.  
Filemón en carballo, que é a árbore de Xúpiter, 
e Baucis en tilo, que é símbolo de fidelidade.

El estivo sempre alí, 
na fundación do esquecemento,
entre os arquivos da ruína, no desleixo. 
No sinistro e no desastre,
na intemperie. 
Era certa a súa desdita,
os seus signos de infortunio,
o seu sino de pasadas desventuras. 
E no abrirse desa curva,
no percurso do camiño estampado de xestas, 
xa viraba a adversidade entre códigos azuis,
como timbres e sopros de frauta.

os barcos que regresan ao porto da memoria,
as naves como aves dun ceo acaso azul,
divisas ou emblemas que o vento esfarrapou,
bateis significantes á deriva.

Por máis que entón eu ande a pé no val sombrío 
E sexa o meu camiño estreito e tenebroso
Temor non hei sentir do mal e a ruindade, 
Nin cólera ou furor, nin ímpeto ou fereza,
Se ti levas contigo arrimo na intemperie, 
Amparo na tormenta.

E foi que aconteceu no tempo posterior
Que a luz desacordou con chuvia e neboeiro,
A tarde como un brazo de metal, 
As nubes a se erguer contra o poente.

E dixo o sabio Xob: 
Como frechas nas mans dun tirador
Así a cantinela e a balada,
Así a melodía e o concerto.

E fiquei a descansar no medio da ruína, 
Mansións do vello deus erguidas na borralla
De mil deuses antigos. 
E díxome unha voz no fondo da conciencia,
Acaso unha lembranza que loitase
Por saír do esquecemento:
Desfeitas das cidades, 
Cascallos e destrozos dos tempos e dos homes.

Un humano é sempre un deus en ruínas – dixera Duke Ellington.

– E nada tan fermoso como as ruínas de algo que foi fermoso – seica retrucou Bubber Miley, lendario polo son amortecido da trompeta.

– A beleza murcha dos deuses esgotados.