Salmos

Salmo da noite (Homenaxe a Lois Pereiro)

Posted by

Que os vermes traben forte na carne que me quede
Se deixo de ser fiel na morte á túa chamada
Oh Santa Noite excelsa, Raíña Escuridade.

Procuren os meus labios a espiña ou a pementa,
O corpo un lume aceso, os ollos unha luz
De lóstrego e cegueira, se deixo de contar
O moito que che debo, nupcial, impetuosa.

Mais antes quero a luz da lúa sobre os campos,

Oh non a luz constante do sol que se esparexe
Senón a tenue luz da lúa construíndo
A fértil emoción dos corpos namorados,
A sombra melodiosa das árbores, o río
Enchido co fulgor da sombra anoitecida.

Que eu sempre acenderei candeas para ti,
Oh Santa Noite excelsa, a sempre inatinxible,
Pois son entre os devotos das brétemas que espallas
Aquel que che dedica as luces máis brillantes,
Tamén o que en silencio venera a túa distancia.

Pois sempre ficas lonxe no carro que te leva
De aquí para acolá seguindo unha derrota,
Dos astros entre ventos e brisas de galaxias,
Ninguén pode pousar os ollos sobre ti,
Os ollos sobre o lombo de praias tan amargas,
Os ollos sobre a area do río que conduce
Dos tempos e os espazos ao sur do esquecemento.

Dos longos agasallos que Noite me concedas
En forma de preguiza ou soños ou insomnio
Ningún máis venerable, máis grato para min,
Que o corpo derrubado en leitos amorosos.

Son tantos os praceres que podes regalar
E tantas as hortensias caídas contra ti
Que os días cos seus brillos e as luces da razón
Xamais darán un froito do escuro arrebatado,
Mazás como carbón roubadas da tristeza.

Por iso Noite levas as saias tan escuras,
Os lenzos do teu voo tinxidos co misterio,
Cromática de cinzas nas doas dos colares,
Oh sempre os atavíos bañados en mercurio,
Que deitas sobre as augas materias sen fulgor
E pousas longos pés en praias lamacentas
O mesmo que se foses a triste enterramento,
Mais sempre sen pregarias nin prantos nin consolo.

Que Noite sempre brillas por máis que oculto leves
O rostro por detrás das árbores e as casas,
Os meses de novembro, de outubro debuxando
Sinais como de prata nos vidros dos comercios
E símbolos de xeo no límite das herbas
E expós a túa bagaxe nalgún dos breves bares
Que ofrecen a quentura ao estraño viaxeiro,
A aquel que en terra allea se interna con silencio

Oh deixa que as mulleres reparen no teu voo
Que os vellos digan cousas en linguas non sabidas.
Serán os seus presentes ao brillo da distancia
Ao estraño resplandor das músicas ao lonxe.

Salmo 3

Posted by

Diría, se puidese falar do que, vedado
Ao mundo solitario das palabras,
Resístese á mención, á cita, á referencia,
Que a plácida mañá de marzo vén sublime
A abrirse poderosa nas alturas.
Ben sei que ti, Señor, carente como estás
De adornos e atavíos, precisas do espectáculo,
Da pompa celebérrima do azul sobre os outeiros,
Do mar a espreguizarse, nupcial, voluptuoso,
Como unha prostituta, no límite da praia,
Pois moras na soidade profunda dos abismos,
No centro dos baleiros, no berce dos silencios,
Solteiro como un río que seca no deserto
Os líquidos fecundos da montaña.
Por iso te regalas asombros e portentos,
Rarezas e prodixios, tal neno que a brincar
Escoita como baten
As horas no profundo dos reloxos
E acende bulicioso os fósforos dos astros,
Estralos e peonzas, balóns e bicicletas
Que xiran as súas rodas e os seus radios.
Así que aquela parte de min na que inda dura
A infancia te celebra,
Oh heroico pai eterno, espello en que mirarme.

Salmo 2

Posted by

Concédeme, Señor, agora que, cangado
Co peso do fardel dos anos xa vividos,
Devalo cara á idade de inútil opulencia,
Poder interrogarte, incrédulo e ateo,
De xeito sosegado, pacífico, impasible;
Poder solicitarche resposta a tanto enigma,
A toda esa voráxine de dúbidas, de escuro,
Que aniña no pombal do corazón,
E ser contigo extremo dun fío de palabras
Que arrinquen do baleiro esa harmonía
Celeste do imposible, inútil do delirio.
Pois deben os poetas tratar co creador
Que asoma en cada signo da linguaxe,
E seren así deuses, tamén á súa maneira,
Se torpes consideran que é propio da súa estirpe,
Se lúcidos proclaman naufraxios da razón.
Por iso, oh fuxitivo monarca das palabras,
Concédeme o teu reino, república ou imperio,
Que, errante no percurso de tanta incertidume,
Os cans das moradías irados a seguir
O rastro que errabundo vou deixando,
Ben poida achar acougo nos altos baluartes
Que erixes contra as sombras, vangarda da milicia
Das tebras, da negrura, de engano e confusión.

Salmo 1

Posted by
Case dous mil anos e ningún deus novo

F. Nietzsche

 

Señor, están molladas, as follas amencidas do salgueiro
E a terra que desperta, os páxaros que erguen
O voo sobre a distancia.

Que lástima non ter a fe que outros celebran
E así falsificar a gloria desta hora
Insólita e feliz como calquera;

Que triste non poder falarche desde a crenza,
E ollar nesta aventura dos astros que se moven
E mutuos se iluminan en danza interminable
O signo da vontade que exerces desde a altura,

Oh deus extraterrestre, por sempre situado
Alén deste planeta de incendios e de mares.

Eu fun, desde mociño, na obriga de adorarte,
Errante polos templos da antiga fantasía
E souben da paixón, do sangue que alimenta
E as outras antropófagas barbaries que me evocan
Os ritos dos teus fieis, as pompas dos adeptos,
E anos precisei, de asombro, de arrebato,
P´ra darlle algún sentido á poesía
Aos signos que devalan nas augas da liturxia
Tal árbores caídas nos bosques da piedade.

Mais souben finalmente que existes, que pertences
Á vacua monarquía da linguaxe,
Dominio establecido no punto cenital
Que axunta a presunción e a realidade.

Así que me é posible, oh deus no que non creo,
Falarche como falo aos plácidos outeiros,
Ás praias desoladas, aos campos farturentos,
E darche así noticia dos meus días,
Discurso que se nutre de si mesmo,
Nun fío circular, esférico, curvado,
Acaso como levan mil séculos facendo
Os homes que anteceden o meu rumbo.

Salmo do viaxeiro

Posted by

0

I

Oh ti que errante vagas, seguindo algún camiño,
Con pasos que han ficar inermes sobre a terra,
Inútiles sinais sen tempo nin espazo,
Repara neste túmulo erguido pra acoller
O corpo dun que outrora foi célebre e moi caro,
Por todos referido, por todos ben gabado.

Qué foi dos seus orgullos e qué das vaidades,
Ou qué da súa soberbia ou qué do seu desprezo,
Que todo imperio abaixa os cumios sobre a terra,
Desdén ou altivez, empaque ou arrogancia
Axiña perden lume, en cinza se esvaecen,
E todo en po deriva, honores, presuncións,
E ínfulas rematan en tristes refugallos.

Que toda poza seca e todo fogo abafa
E nada está sostido en cordas que non rompan,
Un día ou outro día, un mes, unha semana.

Repara logo, oh ti, que lento te aproximas,
Feliz no teu vagar, errante no teu voo,
Por riba dos valados, de hortensias e fracasos,
Nos cólicos que a vida dirixe contra os homes,
No xeito en que as espadas que ás veces envaíña,
Conflúen finalmente no ventre desarmado,
E vísceras e sangue, tamén o corazón,
Afogan o seu longo bater para deixarte,
Caído entre papoulas nun prado mentres chove.

Oh lástima de todo, inútil a vontade
De ser para o porvir, de abrir novos camiños,
Que todo finalmente se para ou esvaece.

Contempla, pois, feliz, meu vello viaxeiro,
Que longos anos levas seguindo algún camiño,
O xeito en que estas horas decrecen cara ao sur,
E van esparexendo un leite de cristal,
Un líquido cincento que brilla ao pé da noite.

E olla, meu amigo, que tantos anos fuches
Levando as túas ofrendas aos túmulos da tarde
Na terra que che deu acougo na túa infancia,
No río en que deitaches a ollada cando neno.

E olla como foron os anos derrubando
As vellas melodías por outras máis recentes,
Os prístinos misterios por lánguidos arcanos,
E deixa que te afaguen, que pousen sobre ti
Lección de antiga prata, secretas outonías.

E ti que, camiñante, despois de longa vía,
O tránsito demoras na altura deste val
E dás en acougar o corpo dos esforzos
Seguidos no percurso, ollando este país,
Repara en que a distancia axiña ha conducirte,
Máis antes que despois, a algún outro lugar,
Disposto contra o fondo do Atlántico e as ondas,
E fin terás que pór a toda a túa viaxe,
Xa vella e consumida, pretérita, caduca,
Sen campos por andar, sen vilas ás que ir.

Así tamén a vida, de súpeto, depón
O voo dos seus murmurios e a música remata.
E nada canto fagas, sublime o teu afán,
Ha darlle novo empuxe ao corpo derrubado.

Contempla, pois, agora na terra que se estende
Por ríos e por soutos e néboa entre carballos
Os triunfos e dozuras que a vida atesourou
E sente nestes cumios a altura insuperable
Da terra e da existencia.

II

Que ás veces acontece que un áxil camiñante
Se afaste do seu rumbo seguindo os propios pasos
E deixe atrás a sombra do corpo esvaecido,
Un voo de néboa escura deitada no camiño,
Un hálito de cinza soñando con chegar
A algunha praza aberta en vilas afastadas.

Así que nunca deixes o corpo nun relanzo
Das vías que acometas baixando un lento val
E asiste a ese naufraxio sumido na piedade.

Procura que os teus pasos non deixen de fluír
E sigan o teu rumbo en noites sucesivas
Que nunca del se afasten nin teñas que deixar
Atrás un baluarte, un muro derrubado.

Pois todo pasa e segue, e todo muda e troca
A cor dos tempos idos por outra máis recente.
Pois todo finalmente se afasta e espreguiza,
Fatiga que se acende no sangue para a morte.

Así que, viaxeiro, escoita esta proclama:
Dos longos percorridos que poida acometer
Un home cos seus pasos ningún máis solitario
Máis próximo da noite que aquel que se aventura
Seguindo unha tristeza e dá con vellos ríos,
Con longas alamedas enchidas de paxaros,
Con parques con estatuas caídas entre a herba.

III

Se vas por esas rúas, oíndo unha canción,
As mans sempre dispostas no peto dun abrigo,
Os ollos percorrendo o outono sixiloso,
Os meses de novembro, de outubro debuxando,
Sinais como de prata nos vidros dos comercios,
E símbolo de xeo no límite das herbas,
E expós a túa bagaxe nalgún dos breves bares
Que ofrecen a quentura ao estraño vaixeiro,
A aquel que en terra allea se interna con silencio
Oh deixa que as mulleres reparen no teu voo,
Que os vellos digan cousas en linguas non sabidas.

Serán os teus presentes ao brillo da distancia,
Ao estraño resplandor das músicas ao lonxe.