Xardín Queimado
Xardín queimado-fragmento final
Bebían os cabalos na fonte xunto a nós
E viñan nubes breves turrando do verán
Distantes perseguindo a sombra das maceiras
Os ecos que deixaban na brisa acordeóns
Que alguén tocaba en orfas penumbras portuguesas
E Electra dixo deixa
Lasciate ogni speranza
Que o poeta está manchado pola culpa
Do mar pola orela mireino pasar
O seu traxe leva sangue de linguaxe
A camisa borras negras de caer
A rebolos na lameira das palabras
E andaba o corpo en músicas en táboas que pintaran
Os ollos como incertos retábulos de outrora
Camiños que eran sombras de pontes e distancia
E leitos que alguén dera insomne por durmir
As noites cos seus soños de tenra melodía
Por iso viña o vento das longas cabeleiras
Deixándonos recados papoulas e sonetos
Levando un arrecendo de xasmíns
By the waters of Leman
Tamén arrebolando docísimas materias
Areas tan miúdas que había que fechar
Os ollos a soñar caer por unha lomba
Sen medo de que o corpo sufrise unha ferida
E Electra dixo deixa
Lasciate ogni speranza
Que o poeta está manchado pola culpa
Do mar pola orela mireino pasar
O seu traxe leva sangue de linguaxe
A camisa borras negras de caer
A rebolos na lameira das palabras
O poeta polo pozo cara adentro de si mesmo
E depuxen logo as armas porque tiña febre amor
Tantos graos de soidade non son bos para o misterio
Tanta sombra de mercurio achegando a súa canción
Esa altura dos cipreses ese mármore final
Non son bos para a saúde do que canta unha distancia
Non se debe ultrapasar unha certa cantidade
Unha certa non lle sei cantidade non moi alta
Un outeiro de mercurio co seu cumio alá no alto
E Electra dixo deixa
Lasciate ogni speranza
É preciso que camiñe
Figueiriña que prantei By the waters of Leman
Que non che son o mesmo lonxe que lontano
E Electra xa era só melancolía
E pasaba ao fondo Nietzsche como un barco na distancia
Do mar pola orela mireino pasar
E era triste ver o barco digo a Nietzsche contra o sol
Perdido cos anos o lentor da moza fantasía
Fumegando o seu sulfato contra o corpo do SEÑOR
Oh Nietzsche a sulfatar polas viñas da distancia
E Electra xa era só melancolía
Xardín queimado-fragmento XIX
E díxome daquela pensando que eu portaba
Bandeiras como hortensias e borra de tabaco
Oh vén altiva Electra
Lasciate ogni speranza
Tal e como agora vas
Xa vella e anugallada
Dareiche a flor da sombra e o tálamo nupcial
Manchado de poetas embriagados
Tal e como agora vas
Xa vella e anugallada
By the waters of Leman
Para sempre derrotados
LASCIATE OGNI SPERANZA, VOI CH’INTRATE
LADIES AND GENTLEMEN,
YOUR ATENTION PLEASE
Do mar pola orela mireina pasar
Neboenta dos poetas
By the waters of Leman
Abril era unha abra con naves debuxadas
Con longas e con lánguidas pegadas de tristeza
Electra era unha chave sen porta para abrir
Electra xa era só melancolía
Electra era unha porta sen abrir
Que o poeta está manchado pola culpa
O seu traxe leva sangue de linguaxe
A camisa borras negras de caer
A rebolos na lameira das palabras
O poeta está impregnado de suor
Os zapatos teñen cortes adxectivos
E os seus verbos esparexen a tristeza
Como un vómito febril de signos e destino
O poeta está ferido por loitar
Contra a néboa e contra a sombra
A súa ollada mira neve no deserto
E nas illas logra ver unha nube sobre o ceo
O poeta xa non vive neste mundo
Xardín queimado-fragmento XVIII
Ofrezo agora a man e pousa nela a tarde
Non trae aves lixeiras nin láminas de espello
Mais leva sobre a carne a fonda ladaíña
Dos meses que inclinaron tronzadas na raíz
Calugas que vertían
Levísima enxurrada de líquidos e outono.
E ofrezo agora o corpo ás máquinas do tempo
Entrégolle o meu peito a forma de pensar
As mans como unha viña de noite esquecemento
Os ollos como un vidro vertido no silencio
O corpo que executan os labios que deixei
Deitando un arreguizo no tacto dunha pel
De sombra de setembro
Figueiriña que prantei By the waters of Leman
Que non che son o mesmo lonxe que lontano
Xardín queimado-fragmento XVII
Porque o obxecto a
Impide que o círculo de pracer se feche
Introduce un dispracer irreductible
Porque o obxecto a
Funciona como unha fenda
By the waters of Leman
No círculo fechado do aparello psíquico
Gobernado polo principio de pracer
Unha fenda que o derruba e obriga
Do mar pola orela mireino pasar
A botar unha ollada ao mundo
A ter en conta a realidade
(Neboenta dos poetas)
Falareivos da nación
República infeliz
Xardín queimado
By the waters of Leman
Para sempre derrotados
Miña terra miña terra
Terra onde me eu criei
Hortiña que quero tanto
Figueiriña que prantei
Levo un faro por riba da pel
Como insignia de sixilo e espera
By the waters of Leman
Para sempre derrotados
Que non che son o mesmo lonxe que lontano
E deluvei entón os ollos que me proían
No pesadelo escuro da noite sen camiños
E by the waters of Leman mireina pasar
Do mar pola orela
Para sempre derrotados
Figueiriña que prantei
Despois alguén chegou e dixo di o teu nome
E eu díxeno no instante que entraba unha enxurrada
De olvido e de distancia no río das arterias
E fun de néboa en barcos ao sur do esquecemento
E Nietzsche sulfatando polas viñas do SEÑOR
Si Nietzsche sulfatando by the waters of Leman
Xardín queimado-fragmento XVI
Oh vén altiva Electra
Do mar pola orela mireino pasar
Rexeita as cicatrices
Os coiros recosidos que tocan nos tambores da vitoria
E déixate apalpar
Oh guíame no escuro
O mar ficaba lonxe No fondo a lontananza
Que non che son o mesmo lonxe que lontano
O mar como unha dorna tristítima que viña
Cargada co seu loito de peixes e de noites
Cangada co velame na altura do silencio
E nós alí sentados sentados a mirar
A lúa que lontano nacía en lontananza
Do mar pola orela mireino pasar
E Nietzsche sulfatando polas viñas do SEÑOR
E deluvei entón os ollos que me proían
No pesadelo escuro da noite sen camiños
E do mar pola orela mireino pasar
Como unha aixola en pradairos lisos
E Nietzsche sulfatando polas viñas do SEÑOR
By the waters of Leman
Para sempre derrotados
Despois alguén chegou e dixo di o teu nome
E eu díxeno no instante que entraba unha enxurrada
De olvido e de distancia no río das arterias
E fun de néboa en barcos ao sur do esquecemento
E Nietzsche sulfatando polas viñas do SEÑOR
Xardín queimado-fragmento XV
Chegara aquela tarde á casa con tristeza
E púxenme a beber licores moi antigos
Garrafas que baixaran de barcos sen bandeira
Redomas que lacraran nos templos da distancia
E abrín aqueles selos tirei aquelas rollas
E dei en gorentar azucres con canela
Alcohol ensombrecido nas lúas doutro tempo.
Oh vén altiva Electra
E Nietzsche sulfatando co seu triste acordeón
E Nietzsche sulfatando polas viñas do SEÑOR
E lembro que aquel día Federico estaba triste
Si Nietzsche Federico filósofo e amigo
E eu dixéralle convén que sulfates outras viñas
Deixa un pouco de uva tinta nestas veigas da ilusión
Non esgotes todo o caldo que producen estes prados
Garda un pouco para os pobres
Para aqueles consumidos pola luz da inxenuidade
Deixa un río acaso un monte unha braña ou algún souto
E difunde o teu sulfato ese xofre tan amargo
Nas ribeiras onde chegue o teu paso como demo
Mais aquí procura un canto
Colle acaso un instrumento
E prepárate queremos que nos toques pola orquestra
By the waters of Leman
O solpor da mocidade
E a outonía do mundo
Oh fermosa esta expresión
A outonía do mundo
By the waters of Leman
Porque xa non hai primavera nin verán
Non existe máis que outono felizmente
Longo inverno e curto outono
Máis que outono felizmente
Xardín queimado-fragmento XIV
LADIES AND GENTLEMEN, LASCIATE OGNI SPERANZA
Oh Nietzsche sulfatando pola brisa acordeóns
LADIES AND GENTLEMEN,
Tal e como agora eu vou
Vello e anugallado
YOUR ATENTION PLEASE
E Nietzsche dixo Electra camiña xunto a min
Tal e como agora vas
Xa vella e anugallada
Dareiche a flor da sombra e o tálamo nupcial
Manchado de poetas embriagados
Só manchas de tequila acaso de augardente
No fondo inmaculado
Figueiriña que prantei
By the waters of Leman
Acaso exaculado
Oh vén altiva Electra
Lasciate ogni speranza
Virás comigo aos campos
Terei que sulfatar
Xardín queimado-fragmento XIII
E entón dixo o profeta
Gardando para si
O solpor melancolía
“Porei de novo a man no lombo da tristeza
E canso hei apalpar o curso do solpor,
Brincando desde as pontes camiño de Venecia.
A man que foi medrando cos anos do meu corpo
Selando en vidros grises incendios apagados.
Porei de novo o peito na area do misterio
E irei polos camiños de enigmas como praias
E todos han de estar oíndo a ladíña”.
NON EST BONUM ESSE HOMINUM SOLUM pensei eu
Xa hai que ser
FACIAMUS EI ADJUNTORIUM SIMILE SIBI mira ti
Señoras e señores, por favor ben obrigado, Atendan isto aquí.
Oh vén altiva Electra acepta os ornamentos
De ouro que che damos
Ladies And Gentlemen, Your Atention Please
O pozo estaba aberto Non daba para o mar
By the waters of Leman
A lúa alí pousada
O mesmo que se alguén furase a terra toda.
E o profeta foi caendo polo pozo cara adentro
Cara adentro de si mesmo
Como un louco torbeliño que ninguén ousase ollar
By the waters of Leman
O profeta polo pozo cara adentro de si mesmo
Bebían os cabalos na fonte xunto a nós
Para sempre derrotados
By the waters of Leman
E viñan nubes breves turrando do verán
Distantes perseguindo a sombra das maceiras
Os ecos que deixaban na brisa acordeóns
Que alguén tocaba en orfas penumbras portuguesas
E o profeta polo pozo cara dentro de si mesmo
E dixo desde a altura políglota O SEÑOR
NON EST BONUM ESSE HOMINUM SOLUM
E pasaba ao fondo Nietzsche como un barco na distancia
Do mar pola orela mireino pasar
E era triste ver o barco digo a Nietzsche contra o sol
Perdido cos anos o lentor da moza fantasía
Fumegando o seu sulfato contra o corpo do SEÑOR
Oh Nietzsche a sulfatar polas viñas da distancia
Como unha trincha nas mans dun vago e fantástico carpinteiro
A dieta non contempla a inxestión en ningún caso
De bebidas alcohólicas
É preciso que camiñe
Co profeta polo pozo cara dentro de si mesmo
É preciso que camiñe
Polos ecos que deixaban na brisa acordeóns
E ha de controlar a diario a presión sanguínea
E o profeta que tocaba nas penumbras portuguesas
Oh Nietzsche sulfatando co seu triste acordeón
É preciso que camiñe
Como unha trincha nas mans dun vago e fantástico carpinteiro
Oh Nietzsche sulfatando polas viñas do SEÑOR
Xardín queimado-fragmento XII
E depuxen logo as armas porque tiña febre amor
Tantos graos de soidade non son bos para o misterio
Tanta sombra de mercurio achegando a súa canción
Esa altura dos cipreses ese mármore final
Non son bos para a saúde do que canta unha distancia
Non conducen non informan non dan brillo non enuncian
Non se debe superar unha certa cantidade
Unha certa non lle sei cantidade non moi alta
Un outeiro de mercurio co seu cumio alá no alto
LADIES AND GENTLEMEN, YOUR ATENTION PLEASE
LASCIATE OGNI SPERANZA, VOI CH’INTRATE
Que o poeta está manchado pola culpa
Do mar pola orela mireino pasar
O seu traxe leva sangue de linguaxe
A camisa borras negras de caer
A rebolos na lameira das palabras
O Ximnasio de Academo 