Que o poeta está manchado pola culpa

O seu traxe leva sangue de linguaxe

A camisa borras negras de caer

A rebolos na lameira das palabras

Que o poeta é portador de mil chaves que non abren

Outro pórtico que a sombra

Outra porta que a do inmenso xardín melancolía

E foi daquela que eu cheguei como un barco de naufraxio

Á deriva que vivían os meus cantos por adentro

By the waters of Leman

Porque eu era aquel poeta que levaba o traxe tinto

Na lameira das palabras

Como un vómito febril de signos e destino

Bebían os cabalos na fonte xunto a nós

By the waters of Leman

E viñan nubes breves turrando do verán

Distantes perseguindo a sombra das maceiras

Os ecos que deixaban na brisa acordeóns

Que alguén tocaba en orfas penumbras portuguesas

E andaba o corpo en músicas en táboas que pintaran

Os ollos como incertos retábulos de outrora

Camiños que eran sombras de pontes e distancia

E leitos que alguén dera insomne por durmir

As noites cos seus soños de tenra melodía

Por iso viña o vento das longas cabeleiras

Deixándonos recados papoulas e sonetos

Levando un arrecendo de xasmíns

By the waters of Leman

Tamén arrebolando docísimas materias

Areas tan miúdas que había que fechar

Os ollos a soñar caer por unha lomba

Sen medo de que o corpo sufrise unha ferida

para descargar o poema completo

Dese corpo de lectora tan aberto para as letras

Tan lumínico do brillo do papel sobre a mirada

Tan espido de acoller unha tarde para os libros

Do silencio que mestura unha páxina unha voz

Unha porta numerada con espellos para adentro

Desa man que acolle o libro que repousa sobre o brazo

Do sofá que logo move a lapela e pasa a páxina

Dese ollo que se fecha algo canso de pensar

De pasar por entre as letras entre as páxinas soñando

Ese ollo que me mira como mira algunha ausencia

By the waters of Leman

Como olla para fóra a través dalgún cristal

Como mira para as portas para os vidros que contemplan

Personaxes do interior desa ficción

Neboenta dos poetas

Dese corpo ou dese ollo de lectora por adentro

Que camiña unha paisaxe debuxada noutra idade

Desa páxina inclinada que resiste a ser ollada

Que non quere que alguén chegue ese pórtico ese voo

Esas aves que regresan entre as liñas ese cal

Que pintaron con ausencias con palabras como danos

By the waters of Leman

As feridas que deixaron sobre o corpo do papel

Que esqueceron cando a noite foi pousando a súa pegada

Neboenta dos poetas

Ese libro que está cheo dunha luz de escuridade

Dunha luz de letra escura moitas manchas a brincar

Cada unha diferente todas xuntas a tecer

O tecido do seu texto unha urdime de canción

Esa urdime de canción tan aberta para as letras

Que non che son o mesmo lonxe que lontano

Falareivos da nación

Neboenta dos poetas

República infeliz

Xardín queimado

By the waters of Leman

para descargar o poema completo

Que o poeta está manchado pola culpa

O seu traxe leva sangue de linguaxe

A camisa borras negras de caer

By the waters of Leman

A rebolos na lameira das palabras

O poeta está impregnado de suor

Os zapatos teñen cortes adxectivos

E os seus verbos esparexen a tristeza

Como un vómito febril de signos e destino

O poeta está ferido por loitar

Contra a néboa e contra a sombra

A súa ollada mira neve no deserto

E nas illas logra ver unha nube sobre o ceo

O poeta xa non vive neste mundo

Falareivos da nación

Neboenta dos poetas

para descargar o poema completo

Porque a melancolía non é máis

que a dor pola perda do que nunca tivemos

By the waters of Leman

A melancolía non é máis

que a dor real por unha perda imaxinaria

E como doe o imaxinario

Como doe na realidade o que nunca estivo aquí

E Electra era unha chave sen porta para abrir

Electra era unha porta sen abrir

Nas terrazas onde dormen vagabundos sen estrela

Debuxada sobre o fondo dos seus ollos

Vive a luz

Neboenta dos poetas

Unha luz de lume negro

República infeliz

Xardín queimado

De baleiro esquecemento

Como un soño que apagasen os obreiros do concello

Ao regaren sobre a rúa a poeira do vivir

Ían eles barba longa

A pousar o seu cansazo sobre as pedras asombradas

E falaban sobre a noite

Compartían o tabaco

Camiñaban sobre a esfera imperfecto do silencio

Por lograren o máis alto

Ser acentos nunha idade toda átona e feliz

Seren hiatos no ditongo

Ser escuros xunto á luz como pobres e moinantes

Vagabundos coma min oh traidor dese destino

Vagabundos coma ti oh descúlpame a maldade

para descargar o poema completo

Falareivos da nación

Neboenta dos poetas

República infeliz

Xardín queimado

Oh vén altiva Electra acepta os ornamentos

De ouro que che damos

E isto eu repetía sen cesar

Electra era unha nube de sombra que xurdira

By the waters of Leman

No fondo dun paraugas acendido

De tanta chuvia eléctrica

Electra era unha imaxe que estaba no final das letras computadas

Das letras que xurdían no fondo da pantalla

E Electra non falaba dicía sen parar

Mais tanto era o dicir que nada se entendía

Electra era unha chave sen porta para abrir

Electra xa era só melancolía

para descargar o poema completo

Falareivos da nación

Neboenta dos poetas

República infeliz

Por iso andaba eu canso de tanto percorrer

As gándaras de néboa que dormen alá embaixo

Non eran os incertos camiños que persegue

O corpo polo tempo non eran os silencios

Que queren debuxar os líquidos e chamas

Fundados polo fondo no cruce das tristezas

No punto en que se inclinan os cólicos e o sangue

By the waters of Leman

Non era só por iso

Non era sopor iso

Que era porque tanta distancia non se atura

Que aquel que mora en ti non debe ter saudades

Da imaxe de si mesmo non pode percorrer

Longura nos camiños facer tanta viaxe

Por iso andaba eu néboa de tanto perseguir

De tanto fundar gándaras e líquidos silencio

O corpo polo tempo que mora en ti distancia

Por iso andaba incerto

Fundándome no fondo dos cólicos saudade

By the waters of Leman

para descargar o poema completo

Doían eses ollos tan limpos a mirar

O dano que eu levaba no centro do meu peito

Eran barcos e paisaxes que vira algunha vez

E agora estaban quietos na noite a contemplarme

Con batas e con máscaras debaixo dunha luz

De sol estarrecente de estrela singular

República infeliz

Xardín queimado

E ollaban moi atentos coa luz da intelixencia

Coa lupa dun silencio vencido en mil batallas

O mesmo que se eu fose algunha desas flores

Que ás veces amañecen no centro das palabras

Despois alguén chegou e dixo di o teu nome

E eu díxeno no instante que entraba unha enxurrada

De olvido e de distancia no río das arterias

E fun de néboa en barcos ao sur do esquecemento

Non tiven máis que corpo por horas e por horas

Un corpo que vencía por fin a enfermidade

Un corpo que espertaba despois nun almacén

De xentes na fronteira no límite da morte

E había compañeiros de corpos derrotados

Que alguén trouxera en sombras de lúa e ambulancia

E moita xente branca bulindo sen parar

Levando o seu misterio narcótico en xeringas

(Neboentas dos poetas)

En cápsulas con brillo ou tristes preparados

Doían eses ollos no centro do meu peito

Doían como batas e máscaras paisaxes

Doían como lupas batallas do silencio

República infeliz

Xardín queimado

Despois algún instante distancia di o teu nome

Levando o seu misterio xeringas de morfina

Que ás veces amañecen nalgunha desas flores

E fun de néboa en barcos no río das arterias

O mesmo que se eu fose un sol estarrecente

O nome da distancia o nome do misterio

O nome da morfina a máscara da luz

O centro das palabras da lupa do silencio

para descargar o poema completo

Falareivos da nación

A vós tan afastada sen nada para dar

Chegara tarde a casa Estaba a amañecer

A noite consumía misteriosa os líquidos da alba

E eu viña sen fatiga

Paseniño

Deixando atrás os mapas

Non era por febreiro que marzo xa caera Así que por abril

Abril era unha longa baía con navíos

Con barcos que ancoraban con chaves para abrir

As portas submarinas dos últimos atlantes

Abril era unha abra con naves debuxadas

Con longas e con lánguidas pegadas de tristeza

Abril como unha pedra escura pedra abril

A pedra de subir silente nos transportes

Erguer a madrugada na beira dos andéns

E Abril chegara á casa deixando atrás abril

Falareivos da nación

Neboenta dos poetas

para descargar o poema completo

Fixéronse daquela moi longos os invernos

Os barcos non traían o pálpito do mar

O mundo andaba errante virando no silencio

E vós tan afastada sen nada para dar

Que triste percorrer as rúas baixo a chuvia

Tomar o mesmo rumbo no pánico da noite

Volver a refundar a casa na soidade…

Falareivos da nación

Porque o obxecto a

Impide que o círculo de pracer se feche

Introduce un dispracer irreductible

Porque o obxecto a

Funciona como unha fenda

No círculo fechado do aparello psíquico

Gobernado polo principio de pracer

Unha fenda que o derruba e obriga

A botar unha ollada ao mundo

A ter en conta a realidade

(Neboenta dos poetas)

Porque o Grande Outro aparece como unha

Axencia oculta a manexar

Os fíos

Unha man

Que anima o espectáculo entre bastidores

A divina providencia cristiá

A astucia da razón hegeliana

A man invisible do mercado na economía mercantil

A lóxica obxectiva da HISTORIA

A conspiración xudía no nazismo

A república infeliz

O xardín queimado

para descargar o poema completo

Era tanto o neboeiro na xornada en que saín

Que as bandeiras apagadas eses húmidos farrapos

Desoladas as laranxas na fronteira

Famélicos os poldros que cruzaban o Xordán

E foi naqueles días que Xoán apareceu

Baptista a pregoar do fondo do deserto

E dixo ben clariño que todos escoitasen

“É hora xa de erguermos a voz para pedir

Perdón porque é chegado o tempo do Señor”

Usaba un longo abrigo de peles de camelo

Un cinto que viraba en torno dos seus lombos

De mel se alimentaba silvestre algunha herba

E dixo desde a altura políglota O SEÑOR

NON EST BONUM ESSE HOMINUM SOLUM

FACIAMUS EI ADJUNTORIUM SIMILE SIBI

IT’S NOT GOOD THAT THE MAN SHOULD BE ALONE

I WILL MAKE HIM A HELPER FIT FOR HIM

IL N’EST PAS BON QUE L’HOMME SOIT SEUL

JE LUI FERAI UNE AIDE QUI LUI CORRESPONDE

Oh vén altiva Electra acepta os ornamentos

De ouro que che damos

para descargar o poema completo