Habita por aquí alguén que foi tranquilo,
que dixo estar atento ás aves e ás tormentas,
que puxo o seu empeño en entender. 
Camiña polas rúas absorto en pensamentos,
imaxes que vertebran as lámpadas de gas
e sombras relativas, espellos necesarios.

Non deberas atender do cisne e da ruína, 
sombríos nos seus cánticos, a efémera chamada,
sen ter por diante aínda dos ollos e dos soños,
os cadros que derrama e esparexe
a tarde co seu lento vagar adormecido,
a tarde que aínda tarda en perecer.

Unha árbore reinaba na república dos soños, 
Na república das letras,
Na república das árbores. 
Unha árbore erixida sobre os montes de Grecia,
Arístocrata e humilde como un voo de pensamento,
Como o canto anoitecido da curuxa de Minerva. 
Árbore perenne do herdo e do legado.
Árbore do Outro.

Feliz quen atendeu a súplica dos deuses
E soubo estar alleo a sedes ou afáns 
Impropios de tamaña xerarquía.
Humilde contemplou os pleitos e os combates,
As pugnas e contendas, as lides e batallas, 
E soubo o que de humano vertían nos seus brados,
O vómito falaz de altura ou infinito.

Sorprende o corazón recuperando
metais enferruxados, 
espellos,
cobre vello,
estampas que trasladan o presaxio
do tempo consumido,
dos prazos que venceron, 
das datas cumpridas. 

Feliz quen oe bater na caixa do seu peito
o século pasado 
e lembra na distancia camiños de proveito
no orbe abandonado.

Atrás fiquen os ríos, 
metáforas que escorren polo chan,
que esbaran pola herba das fronteiras.

O tempo é como vento,
alado e inconstante,
volátil, tormentoso. 

Por veces podería ficar quieto
mais outras non dá tregua nin descanso. 

O tempo. Iso que pasa.

Ben podes advertilo no silencio,
notar como arrandea no líquido das musas,
na música do lume. 

Nada superior ao seu afán.

Moi cedo preguntei no círculo dos ventos
o rumbo que haberemos de tomar
no mar cando amañeza.
E nada nos foi dado coñecer
na sombra da resposta.

As aves debuxaban no signo da espiral
seguíndo ese percurso
e pedras admitían os pés a cada paso,
regueiros que entregaban na ribeira
a fenda do seu líquido constante,
caídos estandartes,
pendóns e pavillóns e distintivos,
insignias e divisas,
emblemas.

Eu fun dos que morreron no límite da praia.
A luz do meu ascenso brillou por un instante. 

Grande foi o meu proveito de vivir mentres vivías,
de habitar a túa morada,
de morar na túa mirada.

A luz do teu saber é sempre nomear.
Ignoras o que fala alén da claridade. 

As lâmpadas que prenden, as nítidas lanternas
Son sempre o teu emblema, erguidos estandartes. 

Se calan es ti que calas.
Se choran es ti que choras. 

E a luz que bebe a fraga proxecta sobre o mundo 
Os códigos das rosas, o marco dos espellos,
A fama e a lección dos castiñeiros. 

Nin me abandonarás nunca,
Sombra que sempre me asombras