As casas que habitou aquel que foi outrora
conservan os fragmentos do tempo decorrido,
as sombras nos espellos, o pálpito da hora,
as voces que resoan nun eco revivido.

As portas e as paredes, o pó do mobiliario,
os anxos que perviven no voo dunha moldura,
asoman no rumor do fondo dun armario
e é certo que o que foi presente inda perdura.

Mais sabe que o que segue, alén dunha figura,
aquilo que enraíza na música da historia,
é froita que se ofrece nas árbores madura,
son aves que regresan no vento da memoria.

E aínda no que asoma sen corpo na esperanza,
aquilo que proxecta futuro na lembranza.

Nun dos seus libros sublimes, titulado Fenomenoloxía da conciencia do tempo inmanente, Edmund Husserl alertaba, sen dicilo, contra o materialismo máis vulgar e groseiro.

O seu argumento é que a música, que é algo que non existe (no sentido de contar cunha materialidade tanxible) provén de algo que tamén non existe, o número, e, aínda así, os humanos non podemos prescindir dela.

Sen música, vivir, dixera Nietzsche, un erro, unha fatiga.

Mais, con todo, o momento supremo, cando o seu método da epoché pasa de sedutor a necesario, é ao falar da resonancia, da reverberación, como palidez da plenitude. Repito, o eco que se esvai como progresiva indeterminación do instante cenital, do momento de máximo fulgor acústico e sonoro, descrito como palidez da plenitude. Sinestesia de oído, vista e tacto.

Melosofía, ocórreseme dicir, a música como saber e como misterio.

E o misterio como música.

O vídeo da miña intervención na presentación da reedición do libro de Josefa García Segret ABAIXO AS DITADURAS, feita polo Concello de Tomiño, na compaña de Marga Romero Lorenzo, Sandra González Álvarez, alcaldesa, e Natalia Jorge Pereira, nun acto celebrado en Goián o día 23 de abril de 2023

A luz que descompón e que lacera
a luz do marco antigo dunha foto
é tempo que nos fere e nos vulnera,
efémero cristal de espello roto.

É luz que esparexeu a primavera,
fantasma doutro século remoto,
que tece na memoria unha quimera,
asombro do verán nun lago ignoto.

O corpo vai vencido de agonía,
derrotas a verter na galería
trazando na distancia unha acuarela.

A tardes, que son fonte de alegría,
extintas nun solpor de lúa fría.
As noites, a cobiza dunha estrela.

Cruzara os labirintos que permiten
entrar no Labirinto,
ollar desde a distancia a singradura
das naves que regresan,
as pontes espectrais desveladas entre a néboa
como nais que se aventuran
a ser forma do prodixio
e interpelan o legado
que deixaron na carne
e preguntan polos nomes
e sentencian no silencio.
 
E dixo aquela voz silente que sentía
no peito e na cabeza:

«Encontres  na prudencia e na humildade 
fianzas dos teus actos.
E acendas para todos razón dos argumentos   
lonxe do amargo erro, 
fóra da corrupción. 

No extremo da ruindade, distante dos enganos, 
gobernes no poder consolo dos discretos, 
conforto dos sensatos, 
e saibas da vellez topar o lenitivo. 
Que alimentes o camiño da verdade, 
o brillar da lucidez».

“Probe cada un da propia viña;
coma cada quen da súa figueira 
e beba cada cal das augas do seu pozo.
Até eu vos dar outra nación, 
Terra de mostos e centeos,
País de vides e muíños”. 
2 Reis 18:31-32

Longos anos trasladei o meu corpo por ocasos
Por tormentas e venturas
Procurando un non sei que de lugares e horizontes.
Era algo sen obxecto,
Unha especie de substancia,
A chamada radical da raíz ou do destino. 
E así celebro agora o rito do lugar,
O cántico da nube e da presenza,
Da herba que acariña as plantas dos meus pés,
Dos froitos que aprodecen pola terra.