a Ramiro Fonte

No interior do Café Derby, aquela noite de chuvia

uns homes que, tal vez, eu fun e non recordo
dispuxeron a súa ollada no silencio do interno
e ao deitárena nos lindes dun antigo espello roto
que aquecía entre os seus vidros a lembranza
doutra noite, outra sala, outro espello perdido,
escribiron:
“que a miseria dourada destes versos,
fechados no cofre das augas,
perdure alén do voo das aves e da aurora
e que nunca se me apaguen como os días
nin deveñan cinza nin idade”.
A man que agora imprime
o sangue inútil destas letras
é a súa.

E non a que eu contemplo percorrendo a brancura do papel.

Do antigo mar que sulcan as palabras
en naves cheas de ánforas e hexámetros
só lembro o vello aroma do crepúsculo
e esa vaga circular efíxie que na noite
despois das chuvias fertiles de Abril,
emerxe desde o fondo,
atravesando espazos co seu corpo
e abrindo a leve xanela do verán
con un fulgor lunático.
Do resto gardo un eco fráxil,
esvaído como a pomba da mañá
sobre un muro de cal,
e só, as veces,
cando o ingreso do outono é violento
e embalsamo o desexo con flores antigas,
lembro a lua a caer,
vnrtixinosa, acesa,
sobre o doce perfil e a sombra do teu corpo,

Nausícaa.

no que a lúa lentamente se derrama como un viño
e un limpo regato de prata se achega até os lindes da morte
á muller que desde a face máis remota do tempo,
contemplándome, perdura.
A ela, pois, todo artificio,
os murmurios do incendio que a sombra apagou
e as correntes de cinza que virán caer entre as augas do diluvio.

Pouco máis pode entrar nestes versos soñados.
Só a lembranza do amor e das bocas
procurándose enteiras nun grito
de desexo. E tal vez
esa inmensa, fluvial, milenaria lágrima
que a noite oferece á memoria
mentres baixan as horas do mes de Heshuán
a deitar pola sombra o seu eco orvallado
nesta vella nación sen fronteiras.

Ás veces, na mañá, cando o vento sopra leve
e hai no ceu un regueiro de nubes
fico algúns instantes a mirar desde a xanela
para o rosto cincento do día.

Nos lonxes o antigo voo das aves a tecer
o pano xa outonizo do horizonte.
A silente figura das faias
debuxando sobre o campo unha cor púrpura.
A humidade das tellas reflectindo a loucura do sol.
E unha liña de fume a se erguer polo ar,
eaquecida do paso da brisa.
É preciso que entón ofereza o meu corpo
á chamada secreta do tempo

e que mesmo un sorriso de tenue alegría
veña espido sulcar os meus labios

porque é certo que a vida está aberta e prosegue.
Mais ás veces, no solpor,
cando a lúa vai morta e o silencio se estende
coa xanela fechada medito na sombra
e alá do fondo do espazo recollo
o lamento dun grito, a soidade do escuro,
esa angustia apagada, oh a cinza que torna.

Sulcando unha tarde de outono a ribeira do Sena
cando as aves tecían a sombra na varanda das pontes
e voaban nas rúas as follas dos choupos
reparei sobre as augas no rosto difuso
do home que eu fora había algún tempo.
“Xa non serás o que quixen” clamaba,
escoando a sua voz nun filtrar de aflición.
“Só un reflexo de ti me contempla”.