Como o magma denso, opaco, das gorxas do Vesubio,

Desde a noite das idades,

A verter polos canos do tempo,

Achégase unha lava pegañenta,

Que eslúe os refugallos,

Licúa as avenidas do sangue e as arterias,

Derrete cercas, valos, muros,

E segue até as cancelas da noite e o país

Das horas esquecidas,

Até os montes e os lugares da chaira e a tristeza.

E fai que a terra trema, abanee e se afervente,

E aves haxa que saúden o seu morno devalar.

Empurra até romper as albas e o serán

E fala nas fervenzas e os regatos,

Augas caldas e termas,

Como un limpo asubío de inverno.

Desde as fontes do país,

Como un magma denso, opaco,

Que chovese sen ruído nos panascos do mar,

Vén seguido desde o inicio

Ese lume misterioso

Que chamamos Galicia.

“Felice chi è diverso

essendo egli diverso.

Ma guai a chi è diverso

essendo egli comune”.

Sandro Penna

“Como magma espeso de la garganta del Vesubio”

Ignacio Di Tullio

“Pity would be no more

If we did not make somebody poor

And Mercy no more could be

If all were as happy as we”.

William Blake

Por quen modula agora

O tremor do seu cantar

A coruxa de Minerva?

Coñezo a sombra da historia do seu voo

Como o tempo foi pousando nos lugares do mar do esquecemento,

Unha hortensia enferruxada, un pigmento de flor.

Carreto sobre o lombo

A luz dun deus mancado,

Un pigmento de estrela,

A faísca derradeira dun astro vagabundo.

Foi o fado quen verteu

Nos meus ollos o naufraxio

No meu corpo o labirinto

E unha luz de néboa e cinza

Polos séculos umbríos.

Era o tempo en que eu batía

Cada noite coas palabras

Era a década caída,

Era o tempo en que se era.

Mais agora con palabras

Ergo torres de linguaxe,

Este estraño xirasol,

Esta planta substantiva,

Con flores numerosas de coroa ligulada

E corola tubulosa

Entre o amarelo e o laranxa.

E é por ela por quen treme

O cantar da túa coruxa,

Oh bendita e consagrada,

Venerable Minerva.

Oh himen, himeneo.

Hai bátegas que caen sen indicio nin sospeita

Sobre o mar como un panasco.

Unha relva azul, un escuro céspede.

Polas rúas ninguén pasa.

Só a noite. Algún espectro.

Houbo un tren que se detivo

E deixou unha muller.

A brancura do seu biso entre os pregues do gabán.

As súas pernas albacentas contra as portas sombrías.

Disque somos unha aldea mergullada.

A noite bate fresca nos tellados dos alpendres.

Fumaradas cor azul por un fondo de sombra.

Hai xanelas luminarias.

Unha luz polos postigos da casa denegrida.

Só despois do amañecer brilla o sol por este mar.

A muller do biso branco lava os dentes.

Ten cabelos como cascas de laranxa.

E máis mulleres abren portas sobre a praza.

Homes dormen na fronteira dos seus soños e a xornada.

Cando a noite recomece e escintilen os braseiros,

As mulleres abanearán o carbón

E ollarán para as casas sombrías.

Para o tren que pasa.

“Su la sabbia di Gela colore della paglia

mi stendevo fanciullo in riva al mare

antico di Grecia con molti sogni nei pugni

stretti e nel petto”.

Salvatore Quasimodo

A fotografía como un rito sagrado,

O lugar dunha colleita de tempo,

Un círculo de eternidade.

Piove senza rumore sul prato del mare.

Cesare Pavese

Porque existe unha linguaxe no linde das cidades,

Palabras que se gastan, que acougan unhas horas,

E deixan unha cinza, a lama, o refugallo,

Solemnes despropósitos por fuscos corredores,

Excesos de beleza fervendo nunha pota,

E vicios siderais dos lumes máis sagrados.

Palabras que regresan

Da noite co seu vidro

Inmaculado

E deitan polo ambiente

Un pó que se espaxere

En ondas de naufraxio.

Cancións que poderían

Sentar a ollar o brillo

Das horas cando emerxe

O amañecer.

Son fórmulas atroces, acaso un arrebato,

Guindadas polo chan na flor da mocidade,

Que os ventos levan lonxe, feridas de fracaso.

Vocábulos esguíos, materias do son

Que baten contra os tímpanos

E prenden a faísca.

Son termos, xuramentos,

Substancias da voz.

A proba dun instinto que rexe polo canto.

Palabras como estrelas

Os votos máis astrais,

O sangue dunha chaga,

A pústula da noite.

As borras máis amargas que deixa o viño seco.

O espello da nudez no pozo dos incendios.

Existe esa linguaxe no linde das cidades.

Nos céntricos hoteis

As voces non conteñen

Ningún deses arroutos.

Oh himen, himeneo.

Percorro nestes días a senda dos meus nomes,

Carreiros e camiños de rótulos de gloria,

As vías e os traxectos dos alcumes da fama.

Ando en círculos, transito

Por vocábulos e voces,

E propago, contamino

O seu chío de tristeza.

E o aroma das mazás

Ou da flor da laranxeira.

Baixo e subo, deambulo

Por outeiros como verbos.

E sento a descansar

Xunto a ríos adxectivos.

Son as augas dun torrente que se achega desde o fondo,

O rumor que se acrecenta por cadoiros e abanqueiros,

O incesante bater

Dun enxeño de sombra,

Unha chaga que fala entre neves e sol.

Oh himen, himeneo.

Anda o século tronzado a lamber as cicatrices,

A sentir na súa derrota unha néboa de cabalos,

A cargar sobre o pasado un espectro de fracaso.

E van os anos nas adegas

Dun navío enferruxado,

Velas rotas a empurrar dun destino sen distancia,

Un azar sen horizonte,

Unha liña de mar que se esparexe

Sobre as cartas escuras.

Anda a década a xemer, a queixarse, a saloucar.

Os seus impos e suspiros como balas que atravesan

Algún corpo no faiado da historia,

Corpos mortos que lembramos

E que pesan sobre nós,

Como pesan cada un dos meses e dos séculos

Sobre o lombo dos remorsos.

Lombo torto, atravesado,

Cambado e sinuoso,

Polo peso do devir.

Corpos mortos que transitan cara á brétema do sur.

Nothing’s gonna change my world

Agás o acontecer.

Muller de cabeleira de montes incendiados,

De ideas con relampos de calor,

De van de reloxo de area,

Xa non canto por vitorias,

Oh eu o derrotado,

Senón polo sol común,

Pola brisa,

Por esta dádiva de abril.

As palabras que dis xa non se corresponden

Coa tristeza áspera deste ceo.

Non es máis que unha nube docísima, branca,

Atrapada unha noite entre ramos antigos.

“Ma femme à la chevelure de feu de bois

Aux pensées d’éclairs de chaleur

A la taille de sablier”.

André Breton

“Not because of victories

I sing,

having none,

but for the common sunshine,

the breeze,

the largess of the spring”.

Charles Reznikoff

“Le parole che dici non hano riscontro

con la scabra tristezza de questo cielo.

Tu non sei che una nube dolcissima, bianca

impigliata una notte fre i rami antichi”.

Cesare Pavese

Ben sabías que París xa non era unha cidade,

Unha marca sobre o mapa,

Un espazo reocupado polo azar,

Un ambiente do destino, un instrumento.

O día como un triunfo da noite sobre a carne,

O tempo como un eco de cristal,

Un reflexo de música,

Un sombrío silencio.

Oh himen, himeneo.

A noite vía en ti un borrancho de desvelo,

Unha pinta de ferruxe,

Un charrizo de metais emborrallados.

Como as portas dos garaxes ou dos vellos almacéns,

Logo de horas de chuvia,

Cando a lama e a humidade,

O entullo e a inmundicia,

Ao proporen a nova fermosura do mundo,

Xa difunden a noticia, xa divulgan novidade,

E esparexen relatorios, ensinanzas,

Maxisterios e sancións.

Oh himen, himeneo.

Ben sabías que París non andaba polos mapas.

Cos nosos traxes de inverno entre os cristais da brétema

Con espiñas, pranto e queixa,

E as cerdeiras embriagadas pola dor,

Arquipélago do tacto,

Consagrámoste, canción, cantinela,

Arrebato da conciencia,

Arroutada da linguaxe.

Oh himen, himeneo.

a

Ningunha dor maior

Que aquela de lembrarse,

Nos tempos da indixencia,

Daqueles anos loucos

E longos

E felices.

Porque a vida non é máis

Que o conto dun parviño,

Barullento e furibundo,

Sen nada que dicir.

b

Os días en que dormes xunto ao mar

E sentes nos teus soños o regreso

Das ondas dos teus soños

E os días que labraron o teu mar

Pertencen como todo a unha distancia

Trazada como liña da existencia.

Signos que non demandan glosa.

Só contemplación.

Solemne e vagabundo

Como un anxo hipnotizado

No fondo do horizonte,

Unha sombra de mazás

Na alma dos espellos,

Felicítote este agosto.

“Life … it is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing”.

William Shakespeare

“Nessun maggior dolore

Che ricordarsi del tempo felice

Nella miseria”.

Dante