Na sombra dos roupeiros, na tebra dos caixóns,

Escuro como o sangue da terra ou dos cabalos,

O sol sereno acende as aves consteladas,

Mollado polas augas de agosto,

O tempo como un vidro solemne que agoniza,

Os meses a afundirse nos pozos do fracaso.

A lúa nos sepulcros e os verbos derrubados,

Os libros en que dormen palabras case murchas ,

Son signos desta idade da flor do esquecemento,

De lóstregos rompendo os círculos da historia,

Da negra sinfonía das pedras melancólicas.

Adeus por unha estrada de brétema e carbón,

Adeus por entre os carros ataviados con hortensias

Erguendo unha bandeira de ruína,

Adeus, industria breve, ofrenda cereal,

Depósito de insomnios e loucura.

Encadeadas pola historia a este solpor

Entre a frouma que as acolle xunto ao cerne do inverno

(Un estreito horizonte de poeirentas encostas,

O chan enxoito das vías como unha enferruxada caricia,

A longa hora dubidosa)

Camiñan entre as néboas de Hibernia,

E teñen nos roupeiros

Gardados mil enxamios

De lume azul mariño,

Bandeiras como sombras

De auga e movemento

que ferven chaves vellas e lama e refugallo,

sen panos que lles sequen as bágoas de tristeza.

Son nubes do ceo vago,

Confusa carnación

Dos aires sobre a terra,

Silentes apetitos de aves que transmigran,

As costas do silencio, abril desde a distancia.

Algunha foi pensar, oh Santa Noite excelsa,

No tempo como un vidro que se quebra

Despois daquelas horas que brillan sobre os mapas,

Ao pé daquelas casas tan baixas como a sombra,

Que outubro eran os ventos do ano consumido.

Mais nada é certo agora:

A luz como unha chaga purulenta.

Gastei a tarde enteira, revoada de paxaros,
á espera de que a lúa se asomase,
un vidro que se ergue tomando posesión
da unión de terra e lume, dos aires e das augas.
Mais nada foi verdade. A noite se achegou
cromada de silencio polas tebras.
Acaso un orfeón, sinistro, tenebroso,
andaba polos parques con estatuas,
a cámara cortando o fío da tristeza,
xa náufraga e perdida,
co peso da derrota.

Saquei un pano vello dos de abrir
na flor das despedidas
e díxenlle acendido
nun voo de melopea:
Adeus, astro lunar,
escura exhalación
oculta tras as nubes,
sumida na cobiza dos soños da distancia,
son meus estes salgueiros
que antano frecuentabas
e miñas estas barcas
que o longo río acouga,
non deixes que os fantasmas
che dean a mirar
a chave do meu fado,

que teñan tempo aínda de ollar o meu fracaso.

E a lúa foise abrindo por tras daquel outeiro.

Quen sabe como ler tamaño signo.

A nave esmacelada, as velas afundidas
na antiga desventura, no íntimo desastre
dos ecos da soidade, aquel reverberar 
que agora rexe a terra sen lei e sen afecto
como un pó que o vento fose solitario a esparexer
sedento como o sal e triste tal Saturno…

a nave esmacelada, digo, insisto,
chegou ao porto ingrato das últimas feridas,
despois de andar perdida nos pánicos da néboa,
na sombra a cunca erguida de brindar,
na voz unha laranxa florecida
en maios que pasaron e perdemos.

Coñece ben o río destas augas,
o xeito en que a harmonía dos astros nos convoca
a un tempo de esplendor
a década que dorme no fondo dos faiados
desde hai séculos e séculos.

Non son máis que dez anos
ou cento vinte meses,
dous lustros de instaurar
a antiga redención.

A nave esmacelada na antiga desventura.

As velas afundidas no íntimo desastre.

Estar ben estaría alá no norte frío
queimando algúns ramallos pra dármonos calor,
as cordas do piano na tarde esparexendo
un voo de cinza e auga.

Andar ben andaría no medio deses prados,
cangado cos meus soños sen porvir
nun marco xa de pedras e de sombra.

Falar ben falaría pra ti naquela altura,
deposto como un rei interrompido,
como un grave misterio, un adusto silencio.

Que formas parte xa da lúa do desexo,
da zona en que fumegan aínda vellos lumes,
do círculo en que xacen os vidros espallados
das torres que caeron.