Vento insomne dos sepulcros que percorres a cidade
Á procura do lirio e da mazorca,
Da semente e da frescura
E das flores embriagadas por un golpe de tambor,
Non estou e non me esperes. Vou tardar.

Sinto a voz do esquecemento e o seu bico de paxaro
Que rodea os edificios,
Un fuxir de labios cegos,
Un correr por augas fondas.

Só unha lámpada de son, unha lanterna de música,
Amañece polo centro do horizonte,
Como un cabalo ataviado de algas.
E eu visito a súa tristeza,
O seu longo galope que fulgura.

Rota o mundo cada noite
E adormece esta inquietude.
Canta o melro entre as cerdeiras.

Mais ti, vento sepulcral,
Oh raíz dos abandonos,
Segues firme no teu voo,
Teimas rexo, vigoroso, no falar da túa emoción.

Canto imán hai no teu paso,
Canto ferro nos meus soños,
Canta forza no desexo.


photography by Kasia Derwinska

A tarde en que sentiu o cólico sagrado do mar pola cabeza
E un enxamio de almacéns entre as chuvias da infancia
Non chovía. Non sopraba ningún vento.

Mesmo un neno que comprara un globo no quiosco
Chegou a casa sen percances.

Mais el estivo a ollar toda a tarde aquel diamante.
Unha pedra transparente que voaba xunto a el
Non moi lonxe dos seus ollos.
E emitía un brillo cálido, delicioso para ver.

A tarde en que sentiu como entraba o mar sagrado na baía da cabeza.

Trastorno leve e pasaxeiro, dixo o médico.
A inxesta de café ou de alcaloides.

Esa noite non durmiu.
E, xa de madrugada,
O cólico sagrado do mar na súa cabeza
Converteuse nun rumor de gaivotas.

Era a illa dos naufraxios.
O lugar onde repousan os poetas afogados.



Foi no lustro en que o xasmín florecía xunto á casa
E espallaba a súa luxuria polos círculos da brisa
E eu quería esvaecerme por debaixo das túas pálpebras.

O tempo andaba cheo de rodas e de naves,
de xanelas e campás, e de espiñas e de pranto,
e a noite florecía como unha pedra con espuma.

As estatuas que xacían polo fondo do xardín
Arrastraban unha cólera sen cura,
Balorentas polos séculos de chuvia e humidade.

E eu baixaba desde a torre catro tardes por semana.

O resto desas horas empregábao na lectura
Dunha vella enciclopedia malescrita polos monxes
Nun idioma que esquecín.

E, se a tarde viña escura e batían no cristal
Pingas grosas e frías,
Entregábame á bebida, o cánamo ou a música.

Foron meses e máis meses sen que houbese unha visita.
E medíanse as xornadas polo voo das sinfonías no pick-up.

As flores que murcharon,
Os libros derramados,
As fotos amarelas dos amores esquecidos,
O viño a esparexerse sobre o sirgo da roupa,
A cor broncínea dos brazos e dos lombos.
O tálamo sen orde ou equilibrio.

E unha obriga de silencio
Para que ninguén oíse.
Ofelia.



Alguén pintou un trazo de néboa neste ceo,
Ronsel de borra branca premendo no misterio,
E soubo darlle oficio a ignorados fantasmas
Que o magma da memoria acerta a consumir
Igual que se volvesen do estoxo das vivencias.

Non sei se a parca escura que atende os fíos claros
E vive con enoxo no voo da eternidade
E fai virar as rodas do lento sol de outubro
Será dunha maneira ou doutra a responsable.

Non sei se a parca azul que pinta nas mañás
A cor do firmamento,
Sublime tecedora de panos constelados,
Deixou verter un algo das tintas que manexa
No fondo dun caldeiro para o cal.

Ou foi que algunha ave nun vómito da alma
Volátil debuxou lixeiro este fluír.

O nacre emborrallado do outono na distancia.



Igual que ás veces bebo do vaso da alegría
Hoxe inclinome a probar do cálice da dor.

Percorren estes tempos sinistros mercaderes,
Marchantes enloitados de cinza e de fracaso,
Que van polas umbrías corredoiras,
Opacos, nebulosos,
Levando nos estoxos
A negra flor da noite.

Perseguen unha ponte que leve a outra cidade
E déitanse a durmir en pozos pestilentes,
Albergues e pousadas que dan para algún río,
Tamén un bosque triste.

E soben ás funestas avionetas,
Ou bailan sen paixón polos xardíns
Devotos de si mesmos e da luz
Que seica sae dos mortos afogados.

Son tropas do misterio, camiñantes erguidos
Que soñan con chegar a outra nación,
Aqueles que deitaron na paz dos seus sepulcros
Un corpo devastado polas chuvias.

Son inxentes comitivas, viaxeiros da néboa,
Carretando unha mestura de ruína e desalento,
Esmorecidos polo horror, deshabitados na alma.
O séquito infeliz dunha fúnebre lenda.

Igual que ás veces bebo do vaso do solpor
Hoxe inclinome a probar do cálice da noite.




Camiñar será a fortuna que che deixe.

Has gardar no corazón toda a luz do mandamento
Que hoxe poño nos teus labios
E verter como unha cinza no cabelo
Esta páxina infeliz,
Estas letras caídas.

E verás pasar os días do rigor e a austeridade,
Sen deixares o cultivo da xustiza
Ou a arte da prudencia.

Cruzarás as vellas pontes do saber e a disciplina,
Sobre illas de aforismos e apotegmas.

E por fin comprenderás os proverbios e as parábolas,
Os ditados e os enigmas dos sabios.

Sen que o amor ou a incerteza
Cause estragos no teu voo.

Proveitosa como a prata
E rendible como o ouro,
Camiñar será a fortuna que che deixe.



– En que gastaches, dime, a flor da mocidade.

– En ver como chegaban as nubes polo alto
E as tardes derrubaban a luz da súa presenza
No mármore do mar. 
En dar con ese verso feliz como un disparo
E agónico de tanta fermosura. 
En ir pola distancia perdéndome na néboa
Igual que fan as aves, os ríos, os silencios. 
En ser como unha sombra de altos bidueiros disposta ao pé dun lago. 
En pór sobre o meu corpo a chama delongada
Da música e da cor da terra amarelenta. 

– En que perdiches, dime, a luz da claridade. 

– Non souben dar acougo aos días que chegaban
E fun a moitos templos por cantar
E bágoas non saían do corpo namorado.
Non tiven a certeza e fun gañando sombra
Perdéndome nos fíos de brillo polas horas
Deposto como un vello monarca que perdese
Nun pozo a flor ilustre dun órgano de auga,
E aínda pola contra no século tocase
O harmonium que esparexe borralla polas tardes
E outonos sobre o círculo dos anos.

– Por que chegaches tarde ás citas coa tristeza. 

– Fun sempre impuntual coas ordes do destino.
Xamais cheguei a tempo se o tempo me chamaba
Nin souben ser cortés coa noite e o seu grito.
Errei polos camiños seguindo unha derrota
De chuvias e regatos, de lamas e de neves,
E así fun derretendo a cólera do fado.
Non dixen nunca adeus nin quixen facer pranto.

– Vello, cego e camiñante,
Has vivir a túa condena.
Ninguén se libra nunca
Das regras da ventura.







Esa nube que persegue o teu cabelo
E que fala, sen querer, dunha mellora no tempo,
Aínda que á alba e na mañá
Os ceos estarán nubrados
E mesmo choverá un aquel na vertente cantábrica,
Sobre todo cara ao leste;
Esa nube, digo, que persegue o teu cabelo
Porque hai vento do nordés, entre frouxo e moderado,
Máis intenso de noite pola zona litoral,
Cos termómetros subindo un par de graos,
Malia as mínimas baixando
Con xeadas no interior;
Esa nube, digo, que te segue e non anuncia
Outras nubes pra mañá
Pois vén limpa do atavío das tormentas
E rebaixa claramente
Os riscos de precipitacións,
Aínda que de cara ao domingo sexa previsible
Un incremento da inestabilidade;
Esa nube, digo, non son eu
Nin es ti.
É só unha nube que hoxe adorna
Como un resto de algodón
Este ceo esvaecido
De principios, case, de novembro.