Ao longo dos meus anos fun seguindo o mesmo ciclo:
Unha casa, un libro.
Un libro, unha casa.
Sempre que alugaba algún apartamento,
Un piso, unha vivenda,
Comezaba na conciencia un torrente de discursos,
Como se alá polas fonduras da memoria,
Nalgún deses lugares onde asoma o manancial,
O lóstrego do canto,
Houbese unha vontade
De honrar o novo espazo.
Que sempre fun amigo dos deuses do lugar.
Lembro, por exemplo, o primeiro dos meus cuartos:
Unha vella habitación que daba para a sombra
Dunha rúa avesía,
Lóbrega,
Fusca.
Nestes tristes apousentos procuraba a confluencia
Do repouso e a calma, a médula e a cerna
Do traballo
E do arrebato.
Eran anos inclinados
Como as torres da ruína
Que inda erguían as bandeiras dos arcanxos no ocaso
E deitaron pola borda un sen fin de corpos rotos,
Anos náufragos e errantes,
Vagabundos sen destino nunha asemblea de épocas.
Anos altos e gloriosos
Que deixaron a borra
Dunha ferruxe negra
E un leite mesto e seco
No carrousel dos espectáculos da noite.
Nese tempo a miña casa
Era un sobrado baleiro, de estudante,
Un lugar que permitía o amencer das músicas,
Un devir esfiañado polos toxos do tempo,
Unha fonte onde beber da outonía e o canto.
Era casa compartida pola música e as letras,
Un tellado que acollía
Os chagados, os feridos,
Esmoleiros e indixentes
Do devir do corazón, das batallas da escrita,
Mais tamén do dubidar do pensamento.
Unha casa alá no alto
E con vistas ao solpor,
A catedral en sombra.
Houbo casas que tamén
Me ficaron impregnadas
De vocábulos perdidos
E de adverbios de estaño.
Eran tempos agrisados,
Bretemosos, neboentos,
Cando o frío esparexía
Unha rosa de misterio
No xardín do silencio.
Lustros fuscos, extinguidos,
No mencer da anunciación
Para o arcano melodista,
Tempos tintos como viños
De uva gorentosa.
E os anacos dunha idade
Tan sombríos como as cordas
Dun piano descomposto
Ou que mesmo atesouraron,
Entre as manchas das paredes,
Unha rosa de pus,
Unha espiga de pranto.
Houbo, mesmo, habitacións
Que aínda brillan desde a sombra,
Duradoiros relampos que difunden o acougo
Moendo a rara pedra do solpor
Nun mar de transparencia.
Moradías de aluguer
Que agasallan nos soños
A flor do transitorio,
O voo do esquecemento.
Lembro aquela en que abriches
O meu corpo arrebatado
E brincamos a tirar
Os dados do destino.
Eran leitos abisais,
Como un sulco polo centro,
As nosas mans superviventes dos asaltos
Ao castelo do poema.
Foi preciso irmos ao fondo
Dos delirios da linguaxe,
Unha danza das febres que habitei.
Os asombros do mencer polo horizonte.
Foron cuartos que pasaron
Polo século deixando
Unha mácula de espectros
Un rumor sobre as imaxes,
Un ruído cromático.
Casas, moradías, residencias,
Vivendas, hospedaxes.
Mais de todas conseguín,
Tal mapoulas dos seus prados,
Moitas páxinas longas
E adxectivos de frío,
Epístolas e notas devastadas pola chuvia
Como un ventre onde se fundan as palabras
Nunha rara sinfonía de adxectivos e cabalos.
Cantas horas consumidas
A tentar entretecer
Os fianchos dunha idade
E as las da súa tristeza.
Cantas tardes coa atención
Concentrada no devir,
No miúdo devalar do tempo polas marxes.
Houbo casas e houbo libros, recoñezo.
Houbo táboas e tellados que afastaron o vivir,
Que premeron sobre a carne un agarimo de algas
E estragaron a semente dun inferno de recordos.
Foi un xeito de vivir.
Ir pasando polas casas,
Ir verténdote nos libros.
Como os vermes que transitan sobre a carne corrompida,
Como o mofo que abalora un barco naufragado.
painting by Jacek Yerka
O Ximnasio de Academo 