Mes: Xuño 2011

Historia dunha foto

Posted by

IMG_3933

Quen se interese polo cadro de Antoine Watteau, Pèlerinage à l’île de Cythère, (Embarcamento para a illa de Citera), ha de saber que o lugar evocado no cadro existe realmente. Non falamos da illa de Citera, que é a illa principal do Golfo da Laconia, senón desoutro lugar composto na pintura e desde o que se produce a partida das xentes felices que embarcan para a terra da paz e da prosperidade.  watteau_cythera

Encóntrase ao final da máis típica e exótica das pequenas penínsulas do extremo sur do Peloponeso: Mani, quintaesencia dos valores nacionais gregos, no golfo de Mesenia, moi perto xa da Laconia, terra dos lacónicos.

O lugar desde o que se podería embarcar para Citera non ten nada que ver coa representación idealizada que compuxo o pintor francés. Non existiría esa pendente pronunciada e de vexetación tan mesta que dese para o río que aparece ao fondo, suxerindo esoutra paisaxe moito máis francesa, se cadra versaillesca.

No que si acertou Watteau foi na atmosfera lumínica.

Copio dun meu diario de viaxe: 17 de agosto de 2007.

“… a primeira parada facémola en Aerópolis, unha vila tipicamente Mani, na que damos un percorrido para facermos as compras de rigor, comprobar o aire das rodas e cargar auga. Logo seguimos cara a Githio, onde tamén facemos unha parada para coñecer a vila e tomarmos algo. É outra localidade pequena que se estende ao longo da costa e moi típica e característica. […] Proseguimos algúns quilómetros cara ao sur e encontramos unha praia extraordinaria cun navío embarrancado na que decidimos parar para comer e para durmir”.

[…]

“O lugar semella moi tranquilo xa que a estrada xeral vai bastantes metros por enriba, de maneira que agás calquera outra continxencia, imos ter un bo ambiente para descansar. O sol púxose antes das sete da tarde, por mor dun monte próximo orientado cara ao oeste, e, porén, a luz do crepúsculo non desaparece, deixándonos durante un longo período nunha situación lumínica de ensoño. Calor refrescada polo mar e luz atenuada que non por iso nos impide sermos conscientes de todo canto nos rodea”.

Algo diso percíbese na foto que acompaña estas palabras. Ese navío embarrancado, que é Grecia, que é Galicia, que son eu, que somos todos nós.

Visión do Connemara

Posted by

Day-By-Day-No11Tram

Os prados que hoxe vemos durmindo baixo a néboa
con vacas preguiceiras deitadas a soñar
coñecen o devalo das músicas de Irlanda.

Aquí foron pastores e frautas e guitarras
aqueles que lle deron á flor melancolía
o eco doutro eco dun eco esvaecido
fundado polo vento, erguido polas queixas,
acaso arrebolado con furia contra o ocaso.

E levan esas herbas de chuvias e de orballo
a máquina gloriosa da luz da tempestade
e as sombras do que fora un barco abandonado.

Oh Irlanda, grata orixe de tantas despedidas,
ti, berce do silencio e nai do esquecemento,
misterio recortado ao norte entre o solpor,
achégame outro vaso escuro de cervexa
e toca un aire antigo de xentes que partiron,
de sombras que perseguen un vello cervo branco.

Canseira

Posted by

Quixera encher os salmos de cinza que compón
Cos líquidos que a noite apousa nos tellados
Acaso enferruxando metálicas materias,
Un óxido de chagas insomnes, purulentas.

Quixera que se fosen deitando de vagar,
Acuáticas as marcas de tantas cicatrices,
Que a noite as ocupase con lama e alcatrán,
Borrando a carnación porosa e apagada.

Quixera que entre as liñas que forman a ascensión
Da noite cara aos centros acesos do luar
Brotase unha camelia, a flor da súa cidade,
E nela un novo tempo, a época da luz.

Mais todo canto fai agora por chegar
Ao insomne clarinete da lúa entre cristais
Non é máis que unha sombra de árbores caídas,
Os lindes dun regato cansado, delirante,
As beiras dunha longa melodía.

Monólogos Chopin 5

Posted by

Escoita o longo exilio da tarde sobre o mar
Agora que este tempo xa esvara de preguiza
E pon metais candentes e máquinas de chuvia
Nos templos en que dormen ausentes os cabalos.

Escoita como chega, os días derrubando,
En láminas de antigos diarios e almanaques
Gardando entre os misterios da brétema unha voz
Que grita como gritan as aves contra as casas.

E soña que esa escoita de música e silencio
É sombra que esparexe a noite en porcelanas,
Un voo de vidros rotos caendo entre os pianos,
Azul como un harpexio de líquidos e chagas.

E escoita a luz do corpo chegando para dar
Leccións de melodía nas vellas alamedas
Erguendo en tubas altas o brillo da cervexa,
En cordas aforcando o pranto do violín.

E deixa que che entre na casa dos oídos
Aquel bater de ondas e náufragos pianos
Sen illas en que atar as cordas dos navíos,
Sen portos para abrir as caixas da tristeza.

Variacións sobre un soneto de Shakespeare

Posted by

Untitled-1

“When forty winters shall besiege thy brow”

William Shakespeare

 

O día en que tres ducias de exércitos asedien
Os muros da túa fronte
E fondos sulcos caven nas leiras da túa pel
Se acaso alguén pregunta qué foi desa beleza,
Por ónde, esparexido, ficou aquel tesouro,
Qué terras desoladas serviron de acollida
Á excelsa pulcritude das galas e os aplausos,
Dicir que están no fondo dos ollos afundidos
Nalgunha das enrugas que marcan o teu rostro
Será vergoña amarga e va confortación
Pois canto máis afago sería da beleza
Gastada que os teus fillos puidesen respostar:
“Eu son o que conserva dos lumes que xa arderon
a eterna chama viva, aquel que ha de pagar
as contas e saldar todas as débedas”.

Profecía 16

Posted by

Surreal3

Hai tempo que amo os campos posuídos de solsticio,
inermes ante o voo que acende a terra toda
e frautas dun tremor que evoca para o espello
a liña dunha corda, tecida para min,
que chega ao corazón e baixa para o centro.

Eu vou por entre as herbas ferido por un soño
e xogo a ser feliz ollando a súa oferenda,
erguendo a miña man ao límite das nubes
ou pondo no lugar das néboas do desexo
a flor que erixe a noite en bátegas escuras.

As néboas que xa ollei e os ríos que se afastan
dispoñen a súa música prendida a unha palabra
ardendo como un páxaro.

E o día que se fende nas pozas e na lama
dispara o seu foguete de límpida ledicia
temendo ser infiel a un soño imperceptible.

Aquel que vai en min e teme ser distinto
coñece máis a fondo a luz desta proclama
e envolve nas súas túnicas, nos fúnebres tecidos,
o corpo que puidese facérsenos tristeza.

E así como nun barco, dispondo a nosa ollada
na liña do horizonte, no trazo doutra terra,
soñámos o lugar: aquel que sempre foi
o túmulo infindo, o eterno defunto.

(hi)Po(t)ética

Posted by

Bizarre Surreal and Dark Art Pictures

De todas as materias que poden ser tratadas
No espacio libertario dos versos dun poema
Ningunha máis falaz, máis próxima á mentira
Que aquela que se abre camiño entre as palabras
Falando de si mesmas.

Procuras, intencións e buscas e demandas
Carecen por completo de importancia
Pois nada é nunca certo se baixa entre a maraña
De signos da linguaxe.

Así que non debera poeta que se precie
Falar das bagatelas, minucias, pormenores,
Que forman o torrente oblicuo da súa escrita
Pois nada nos importa, embuste sobre engano
E fraude ou impostura, se o cántico foi feito
Seguindo a traxectoria da vida ou dos ornatos,
Do instinto ou da cultura.

Falar sobre si mesma é sempre unha maneira
Estúpida de obviar aquilo que debera
De certo concentrarnos: que nada hai máis alá
Dos signos e dos símbolos, da rede que, tupida,
Oculta os espectrais baleiros da existencia,
O nada revestido con traxes e atavíos,
Con roupas e disfraces, espíndose na sombra
De xeito que lle ignoren
As carnes transparentes do corpo de medusa.

Monumentalia IV

Posted by

How_soon_is_now_by_eikoweb

Cando deixes de ser a devota de abril
Que cultiva as maceiras en cartas de outono
E celebra o seu rito por riba das flores
E xa acaso navegues por mares máis fondos,
Posuída en fragmentos de luz que arruínan as sombras,
Lembra o día en que fomos ao templo da tarde
E queimamos madeiras de hortensia honrando a tristeza.

Alí fican aínda os despoxos dun soño,
Os fragmentos da febre que vimos crecer
Nunha lúa que abría o convite da danza
E os harpexios dun vello salterio afinado
Na poalla que extende a harmonía do olvido.

Tamén fican os ecos dun breve renxer
Das túas portas abrindo as murallas da idade
E deixando adentrarse os cabalos do mundo.

Deben, mesmo, quedar algúns restos de min
E un aroma de tempo detido e,
Tal vez,
De fracaso.