Quen foi que aventurou a ruína de Delfos 
e o fracaso da antiga beleza?

Quen que se atreveu aos estragos, aos destrozos,
sabedor das desfeitas da idade?

Quen foi o máis audaz, o visionario, 
o intérprete do curso dos tempos?

Non é preciso un nome, un título, unha fama,
nin marcas dunha estirpe, 
nin restos de linaxe.

Tan só, na luz dos ollos,
o escuro da mirada.

Pavese en primavera 
viña a casa comendo cereixas. 
Adoraba as primeiras cereixas, 
as pequenas e gorentosas que, segundo el, 
tiñan un “sabor a ceo”. 
Dende a xanela víamolo aparecer polo final da rúa, 
alto, de rápido camiñar, 
comendo cereixas e botando os carozos contra a parede 
cun disparo seco e murcho.
A derrota de Francia 
ligoume para sempre a esas cereixas 
que nos fixo gorentar cando chegou, 
sacadas unha a unha do peto da chaqueta 
de man parsimoniosa e enfurruñada.

As árbores de outubro difunden o vagar do outono polos campos,
a lenta irradiación das horas que decrecen
e deitan unha folla amarelada,
unha flor de despedida que ninguén sabe reler,
unha carta agradecendo as mañás e a primavera,
unha nota sen rúbrica.

Son insomnes manuscritos, calendarios,
documentos con letreiros de amor,
epístolas, misivas con promesas ou axendas.

As árbores alertan das eternas finitudes, da constante variación,
oh perpetua mudanza.

Ninguén percorrerá xamais estes lugares que xacen na memoria.
Só antigos viaxeiros,
espectros que regresan en brétemas de outrora,
Imaxes que difunden as auras do xardín do esquecemento.
Ninguén ha regresar.
Que todos faleceron.
As augas, o verán, as tardes, a brisa,
o sulco que abre a dor, os séculos tortos,
a fenda que separa o soño do vivido.

Deixou dito Pausanias,
Tamén chamado o Periéxeta,
Xeógrafo e camiñante dos tempos da beleza,
Que as palabras inscritas no pórtico de Delfos
Son de grande utilidade para os homes.

“Repara, viaxeiro, quenquera que ti fores,
o que anda a desvelar os arcanos do mundo,
que se non dás en ti mesmo con aquilo que procuras,
tamén non poderás achalo noutros pagos.
Pois se es ti quen ignora as excelencias da túa casa,
como pretender outras grandezas?
En ti reside oculto o Tesouro dos Tesouros”.

O mesmo que un poeta
neo-realista
a pensar que altera o mundo
cos versos que desvela
así estou agora sentado xunto a ti
na roda deste inverno que vira
lentamente
e verte nos diarios a ferruxe,
a cor de axendas murchas,
sabéndomos que en nada
a roda parará
e en nada pararemos
lentamente.

Moito saben dos invernos estas árbores nosas.
Tanto saben como calan.
Dos novembros achegados e contiguos
aos febreiros afastados e distantes.
Moito esquecen cando lembran.
Moito acordan cando olvidan.
Pois son borra da memoria,
faiscar do esquecemento.

Deleitosas, doloridas,
abafadas, friorentas,
no sosego susurrante
e na rouca mudez,
poderosas e soturnas,
neboentas e opacas,
son as árbores sumidas
no intanxíbel da materia,
displicentes e xordas
aos cánticos do engano.

Como aquel que escoita o eco
da linguaxe na conciencia,
detido a decifrar a fala que lle fala
na sombra de si mesmo,
parto agora para o voo do meu silencio,
entre a borra do solpor,
seguro de mirar a mirabilia,
a dar polo profundo co baleiro
dos ocos que deixaron
os grafos dunha escrita alucinada
en egos a orbitar co trote das raposas
ante un buraco negro.

Chamáronme Ninguén e teño nada.
Feliz de que algún nome me designe.

E quen nos vai valer, patria dos espellos;
quen mirará por nós, xardín do esquecemento;
quen virá nos gorentar, viño do olvido.

divina hortensia embriagadora
da luz de medianoite,
cálice sagrado do viño e do fermento
da uva polo sangue,
herba do aire,
herba do mar,
nenúfar e ninfea
de grandes follas, floreada
de branco e de amarelo,
ti, sátira e sabia,
canción do fenecer,
crepúsculo da alba,
que insistes en levarme, veloz en poldro bravo,
ás viñas en que acendes uvas brancas,
non esquezas que o máis alto
dos presentes, o agasallo
máis gabado, enaltecido,
sempre foi o do canto