A luz que descompón e que lacera
a luz do marco antigo dunha foto
é tempo que nos fere e nos vulnera,
efémero cristal de espello roto.

É luz que esparexeu a primavera,
fantasma doutro século remoto,
que tece na memoria unha quimera,
asombro do verán nun lago ignoto.

O corpo vai vencido de agonía,
derrotas a verter na galería
trazando na distancia unha acuarela.

A tardes, que son fonte de alegría,
extintas nun solpor de lúa fría.
As noites, a cobiza dunha estrela.