Los carros de mi casa
tenían los retrovisores pegados con silicona
Mara Pastor
O citröen que eu conducía
Tiña os espellos fendidos, amañados
Con plástico adhesivo,
Sen cartos para uns novos.
E os espellos rotos,
Como un caleidoscopio,
Proxectaban un sen fin de imaxes
De filme surreal:
Homes embriagados ao volante,
Mulleres agredidas
A pintárense os labios,
Cans abandonados nos asentos de atrás,
Delincuentes disfrazados,
Monxas que rezaban,
Homes a fumar herbas e resinas de cánamo,
Parellas
Que viñan de casar,
Autocarros, ambulancias,
E músicos, cantantes, camiño dun concerto,
Vendedores de gorros e sombreiros,
De discos e de libros,
Roupa vella, mobiliario,
E froitas importadas, exóticas,
Do país,
Pescadores, raparigos con táboas de surf,
Ou turistas, policías,
Profesoras que saían das escolas,
Enfermeiras, camareiros.
E por veces comezabas a contar
E perdíaste no número, no cálculo, na cifra,
E caías de regreso na palabra.
E volvías contar os vehículos, as casas,
Nos espellos recompostos
Con plástico adhesivo,
De novo asolagados de espazos e de xente
A correr para chegar
Ás casas, ás escolas, aos traballos,
Policías a multarte polo exceso,
A preguntar polos espellos,
Por andares por aí a ollar caleidoscopios.
E volvían homes chispos, vagabundos,
Ofrecéndoche os seus panos de papel polos semáforos,
E princesas bailarinas e raíñas de barrio,
E o mar como outro espello tamén roto,
Aborrallado,
Nos decembros sen fin.
Ou fuxías da cidade,
Para o monte,
Para o sur,
Para os ríos e a estación ferroviaria.
Ou erguías a revolta no interior daquel citröen
E proclamabas o amor,
Moito antes do ar condicionado,
Nos xaneiros de frío
E nos agostos de luz.
E moito penso agora naquel vello citröen
Dos espellos recompostos
Con plástico adhesivo.
Porque o pasado de Galicia só pode verse
Nun espello roto con anacos mal pegados:
Lembranzas que gañaron o mofo e o balor
Mais tan próximas como a costra dunha chaga.
O Ximnasio de Academo 