A derradeira vez que vin a Carlos Casares, con quen, por certo, non tiven excesivo trato ao longo da súa vida, foi na sobremesa dunha comida na que, como supoño que era bastante habitual nel, se prodigaba contando historias e anécdotas. A anécdota que contaba neste caso era a dunha vez que fora a Buenos Aires e, no camiño en taxi desde o aeroporto ao centro da cidade, fora conversando co taxista sobre o imperativo categórico kantiano. É esta unha anécdota que, como veremos, contén bastante máis substancia da que parece.

O SABER DO RELATO EN CARLOS CASARES [ver artigo completo]