Harpexian hoxe as chuvias no alto do tellado

E a casa enteira cobra un eco de harmonía,

O gris emborrallado do inverno na distancia

Tanxendo unha harpa azul de nubes e de cores.

Así debeu de ser nos tempos en que aínda

Ninguén moraba aquí e as pingas penetraban

Na casa abandonada. Despois chegamos nós

Cubrimos o tellado, tiramos a madeira

Que estaba apodrecida, puxemos novas tellas.

E lembro que dixemos: que siga este clamor,

Que nunca deixe outubro, novembro, abril, xaneiro,

De darnos a lección de insólita cadencia,

De ritmo e melodía. Que a música non cese.

Por iso nestes días de corpo abandonado,

No límite febril do ensoño e da conciencia

Deitado en branco leito, as páxinas dun libro

Prendidas entre os dedos, a chuvia non molesta,

E unha lira de auga, unha acuática harpa,

Asolaga os meus soños,

Tira a sede ao meu voo.

Da vila que florece entre o pouso das néboas

Arrincada a un voo de gritos e distancias

Gardádeme un lugar que teña ocaso,

Un recanto que se acenda no río do solpor

Para abrir as nupcias altas, venteadas

Do outono aínda infante e o verán.

Que sexa un deses cálidos cafés

Que Hibernia ofrece en pago de ambulancias

A todo aquel que arrisca o seu camiño

E prende nunha aba do chapeu

A flor murchada en bosques ao seu paso.

Que nunca alí se internen as mesnadas

Errantes dos que van

Incertos, sen afán nin lucro da paisaxe.

Que sexan outros templos os que dean

Acubillo ao seu percurso.

O pórtico ninguén

Máis ultrapase.

Olla agora como a tarde,
que enxergabas deitada no linde do río,
vai caendo para o fondo,
a derrota das súas augas desvelándose entre a alpaca,
o reflexo dos azougues corrompéndose na néboa,
as efixies dos salgueiros derrubando na súa umbría
o lamento esvaído da brisa.

E non penses que o misterio destas páxinas é inútil
ou que a lúa remota xa ascende entre os vidros
para darche unha luz que eu deixei esquecida
no silencio da aurora.

E se en van a tarde é breve como todo o que perdura
ou, tanxendo aquelas harpas que soñaban outonizas,
vai morrendo entre as alaudas,
para logo convocarnos ao seu claustro de tristeza
e sentir que o seu fluído foi perdido para sempre,
lembra a liña dos teus ombros a pairaren sobre o mar,
a maneira en que foras chegando ata a praia na illa.

Pois a noite só procura culminarse de oferendas,
espreitar o regreso de outubro no ceo
e ir mollando os áltos céspedes das gándaras,
a canción desolada que dan en verter os salgueiros no río:
ese cálice roto que verte ouro antigo,
o silente debuxo das aves nas augas.

E é por iso que non debes ver misterio neste ocaso
se da longa travesía voltas núa para darme
o loureiro da túa fronte
ou das noites culminadas pola sombra vas furtándome palabras
para logo ofrecerme o seu voo e eu saber que te afastas.

pousei a miña boca na palma das túas mans
e dixen dáme alento preciso de saber
que aínda sigo vivo que van os días novos
camiño dos estíos levando un voo de noites
de tardes consteladas que habían de murchar
pois todo murcha e deixa sabor de hortensia escura

e dixen cando vén que hora está marcada
que prazo teño agora e como se presenta
e ti como unha sombra deixáchesme pousado
nun leito que se erguía que daba para o mar
e viñas a sentir que a vida andaba lenta
que a morte debuxaba camiños de penumbra

leváronme daquela por longos corredores
por páxinas que lera por fíos que deixei
vertendo dun novelo de líquidos e sombra
e souben que eran días caendo para atrás
reloxos que soaban a pan de trigo verde
a ponte inacabada

e díxenme dicíndoche que noite máis estraña
que tarde se nos fixo que lonxe fica o mar
que lástima de cuartos de hotel ensanguentado
quen limpa tantas horas caídas por aquí
quen enche con lixivia os baldes e as cisternas

Como sempre que soño unha casa na praia,
Un vapor de cancións silenciosas deitando o seu fume na tarde,
Ou camiño encuberto na fraga dos días
A queimar a madeira de abril nalgún claro do outono,
Como un vello devoto que acende candeas á tarde,
Recoñezo a túa sombra nas liñas do corpo,
Fago cálculos longos no rumbo dos anos
E unha néboa de vellas lembranzas me ensume a mirada
Ata darme a expresión do que dorme cansado.

Foi tan alta a soidade de ter que vivir
Derrubado na lama das horas
Que encontrei a maneira de abrir as estancias do tempo
E asignarlle á memoria un faiado con lirios caducos.

E foi tan baixa a materia que herdei da túa pel,
Ensumindo un deseño da vida disperso ou errante,
Que inda agora manexo coitelos,
Deito en min os aceiros máis fríos das albas
E camiño aqueixado por falsas doenzas.

Mais, foi útil perder todo aquilo que amamos,
Escoitar a canción da túa ausencia querendo cinxir
Unha corda anoada arredor do pescozo,
Esquecer nunha illa do olvido as túas últimas fotos
E arrincarlle ás entrañas do tempo un apéndice triste,
Para logo perder a batalla do mundo
E ficar residindo tan só
Sobre a luz desta páxina?