E sentou a contemplar o pobo triste de Galicia.
El era dos que andaban carretando os cadaleitos,
os sinxelos ataúdes do misterio.
Aquel que, encadeado e preso sen porvir,
os pórticos e sombras, as prazas e ruelas,
solemne percorría,
insólito almirante das frotas afundidas.
Erguido entre as materias que a tarde foi pousando
nas covas da tristeza
viradas para sempre a un sol que esmorecía
expuxo o seu velamio aos cólicos do vento,
deixou que as augas fosen levando o seu fluír
de sopros abafados, de aires compunxidos,
de corpos como naves varadas nas baías
ao pé de catedrais,
asombros dunha luz batendo contra o mundo,
e dixo que era tempo,
o mesmo que alguén grava con ferro de cincel
palabras sobre as pedras.
E deu algún traspés nos banzos ou na porta.
Mais era que pasaba o pobo triste de Galicia
seguindo a prefixada derrota da paisaxe.
As torres que se erguían no límite da néboa
sentiran que a borralla formaba un horizonte
camiños nos cruceiros e rumbos nas estradas
e daban en caer
igual que precipicios
as torres como áncoras e liras
as torres como incendios e naufraxios
as torres como pontes e teatros
E púxose a mirar os corpos que pasaban.
os corpos que a ruína, amante, posuirá.
o incógnito volume que todos procuramos
do pobo cos seus gritos
do pobo entre as hortensias
acaso esconxurando un mar que derretía
algún discurso vago que a xente namoraba.
El era dos que andaban furando no silencio
un voo de auga sombría.
Os tempos viñan longos do fondo dos naufraxios
e daban en bater as portas contra o escuro
solemnes como un río que fose esparexer
no mar a caixa aberta das borrallas
de todos os incendios.
E o pobo andaba canso a derreter
os séculos da historia.
Por iso foi formando o grupo dos vencidos
daqueles que deixaran de chorar
e foi querendo ser como unha ave
erguida sobre a torre para ver
a lava do crepúsculo.
O Ximnasio de Academo 